Συστάσεις...

Πρώτη απόπειρα...
Ας αρχίσουμε από τα βασικά... Ονομάζομαι Χρήστος και μαζί με την σύζυγο και 3 παιδιά προσχολικής ηλικίας, το 2010 αποφασίσαμε να μετακομίσουμε στο Auckland της Νέας Ζηλανδίας. Έχοντας το προνόμιο να είμαι πολίτης της υπέροχης αυτής χώρας (thank you for that mum), θεωρήσαμε (με την σύζυγο φυσικά) ότι η Νέα Ζηλανδία θα ήταν το ιδανικό μέρος να μεγαλώσουν τα παιδιά μας, μακριά από την φασαρία και την κλεισούρα της μεγαλούπολης- Αθήνας. Και αυτό μόλις προτού ξεσπάσει η οικονομική κρίση, μια χρονική επιλογή που έγινε με βασικό κριτήριο την ηλικία του μεγαλύτερού μας γιού που έπρεπε να ξεκινήσει το σχολείο.
Οι κριτικές των φίλων και γνωστών, ανάμεικτες την εποχή εκείνη. Άλλοι έβλεπαν την λογική πίσω από την επιλογή, αλλά οι περισσότεροι κατέκριναν την εγκατάλειψη μιας καλής επιχείρησης που είχε χτιστεί με πολλή δουλειά επι 15 χρόνια. Άλλωστε η επιχείρηση αυτή μας έδωσε την οικονομική δυνατότητα να είμαστε σε θέση να πραγματοποιήσουμε αυτό τεράστιο βήμα, το κόστος του οποίου ανήλθε σε πολύ μεγάλα νούμερα, κυρίως λόγω της άγνοιας και των λανθασμένων προσωπικών επιλογών κατα την μετανάστευση. Θα ήθελα να αναλύσω αυτό το θέμα σε άλλη δημοσίευση.
Παρένθεση...
Δεν είμαι μονος... Μαζί με την δική μου οικογένεια, μετακόμισε και η οικογένεια του αδελφού μου δημιουργώντας ίσως το μεγαλύτερο μεταναστευτικό κίνημα πρός την Νεα Ζηλανδία! Άλλωστε συνδυασμένα έχουμε 5 παιδια!
Κλείνει η παρένθεση... προς το παρόν...
Η απόφαση για την κίνηση αυτή, φυσικά δεν ήταν εύκολη, χρειάστηκε να ζυγίσουμε τα υπέρ και τα κατα, σε μια περίοδο που ακόμη δεν διαφαινόταν η οικονομική κρίση που θα χτυπούσε την Ελλάδα, αν και οι κασσάνδρες είχαν αρχίσει πολύ νωρίτερα. Κύριος ανασταλτικός παράγοντας ήταν φυσικά οι προσωπικές σχέσεις. Συγγενικά και φιλικά πρόσωπα που θα αναγκαστούμε να αποχωριστούμε, θυσία που όσον αφορά τους συγγενείς, αφορούσε περισσότερο την σύζυγο, μια και εγώ δεν έχω μεγάλη οικογένεια στην Ελλάδα. Αντιθέτως, στν Νέα Ζηλανδία η οικογένειά μου είναι πολύ μεγάλη, άν και τον καιρό εκείνο, άγνωστη, μια και η απόσταση είναι πολύ μεγάλη για την διατήρηση σχέσεων.
Όσον αφορά την νομιμοποίηση μας ώς μόνιμοι κάτοικοι, πιστεύαμε ότι θα είναι μια απλή διαδικάσία, καθώς εγώ είμαι πολίτης (με ΝΖ διαβατήριο) και συνεπώς η σύζυγος με τα παιδιά μπορούν να μείνουν στην χώρα μου μαζί μου... Απεδείχθη αρκετά χρονοβόρο όμως στην πραγματικότητα.

Οι παράγοντες που μας επηρέασαν ήταν κυρίως οι εξής...

α. Ένα από τα καλύτερα συστήματα παιδείας στον κόσμο. Επισκευθήκαμε ώς τουρίστες κάποια σχολεία (τα δημοτικά μας ενδιέφεραν περισσότερο) και μείναμε άφωνοι με την τάξη, την καθαριότητα και την οργάνωση. Ποιος δεν θα ήθελε να φοιτεί το παιδί του σε ένα σχολείο εφάμιλλο των καλύτερων ιδιωτικών της Ελλάδας, με αμελητέο κόστος. (Ναι, πληρώνουμε το σχολείο αλλά περισσότερες πληροφορίες για αυτό σε άλλο πόστ).

β. Οργάνωση κράτους. Όλα ηλεκτρονικά. Τα πάντα μέσω internet, τηλεφώνου ή ταχυδρομείου. Δεν υπάρχουν οι δημόσιες υπηρεσίες-λερναίες ύδρες- , όπου μόλις νομίζεις ότι θα τελειώσεις την δουλειά σου, τσούπ, πετάγονται ακόμα 2-3 χαρτιά που χρειάζεται να προσκομίσεις. Όλα απλά και ένα κράτος που ξέρεις ότι αν το χρειαστείς, θα σε στηρίξει.

γ. Περιβάλλον. Ένα από τα πιο ωραία φυσικά περιβάλλοντα του κόσμου. Δεν αντιλέγω φυσικά ότι η Ελλάδα είναι και αυτή μια πανέμορφη χώρα. Δυστυχώς όμως αυτή η  ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε τον χώρο που ζούμε στην Ελλάδα, έχει οδηγήσει πολλούς από τους ομορφότερους τόπους της σε εξαθλίωση και παρακμή. Η αυθαίρετη δόμηση σε κατα τα άλλα εκπληκτικές παραλίες, οι αυτοσχέδιες πινακίδες του κάθε ταβερνιάρη, εμπόρου, ξενοδόχου, καθώς και οι "ιδιωτικές" παραλίες με συρματοπλέγματα είναι μερικά μόνο από τα κακώς κείμενα του πολιτισμού μας απέναντι στο περιβάλλον. Λαμπρή εξαίρεση φυσικά οι προστατευόμενες περιοχές, όπως οι κυκλάδες, όπου δεν μπαίνει τίποτα χωρίς την άδεια της αρμόδιας αρχής... Στην Νέα Ζηλανδία η προστασία του περιβάλλοντος είναι ένα από τα βασικά κριτήρια κατά την κατάρτιση νομοσχεδίων (με κάποιες εξαιρέσεις και εδω) και σε γενικές γραμμές ο κόσμος είναι συνειδητοποιημένος σε θέματα προστασίας περιβάλλοντος.
Και υπάρχουν πολλοί ακόμη παράγοντες, μικρότερης ίσως σημασίας, που συνέτειναν σε αυτή την επιλογή. Ασφάλεια, αξιοκρατία, λιγότερο άγχος και γενικά η έννοια της "ποιότητας ζωής".

Και έτσι πάρθηκε η απόφαση.

Το container φόρτωσε τα πράγματά μας στις 28/1/2010 και στις 12/2 λέγαμε αντίο στην Ελλάδα μέσα από το φινιστρίνι του a340 της Singapore Airlines.

Σας ευχαριστώ που διαβάσατε αυτό το πρώτο μήνυμα. Παρατηρήσεις και σχόλια είναι  περισσότερο από δεκτά και πολύ ευχαρίστως θα τα αναρτήσω, αρκεί να γράφονται σε κόσμιο ύφος.