Τέρμα το διάλλειμα

Άργησα, αλλά υπήρχε λόγος.
Μέρος δεύτερο λοιπόν, καθυστερημένο. Ο λόγος; Ταξιδέψαμε στην Ελλάδα για πέντε εβδομάδες και η επιστροφή ήταν αρκετά δύσκολη, χρονοβόρα και πάνω από όλα κουραστική για όλους μας. Η διαδρομή Αθήνα - Παρίσι - Χόνκ Κόνγκ - Auckland μας εξάντλησε, αλλά η κυριότερη δυσκολία ήταν η επιστροφή στην καθημερινότητα μετά από 5 εβδομάδες διακοπών.


Ας πάμε όμως πίσω στην αρχή της ιστορίας μας στην Νέα Ζηλανδία...
Είχαμε μείνει στην ημέρα που αποχαιρετούσαμε την Ελλάδα μέσα από το φινιστρίνι του Airbus της Singapore Airlines. Δυνατότερη μνήμη της στιγμής, η στιγμή της απογείωσης. Με την Γεωργία κρατιόμασταν χέρι χέρι, αντικρυστά στον διάδρομο, τα παιδιά μοιρασμένα δίπλα μας και μόλις φτάσαμε σε ασφαλές ύψος, η αεροσυνοδός ήρθε να μας προσφέρει χαρτομάντηλα, βλέποντας την ψυχολογική μας φόρτιση, μια και καθόταν ακριβώς μπροστά μας όλη αυτή την ώρα. Μια από αυτές τις στιγμές που σου μένουν αποτυπωμένες για όλη σου την ζωη...
Το ταξίδι κατα τα άλλα ήταν εύκολο.
Έχοντας συγγενείς εδώ, η άφιξη στο Auckland ήταν εξίσου εύκολη και λίγο διέφερε από όλες τις φορές που έιχαμε έρθει στην Νέα Ζηλανδία για διακοπές. Αν και αυτή η πτήση φτάνει τα μεσάνυχτα, ήταν όλοι οι συγγενείς στο αεροδρόμιο και μας περίμεναν.
Πρώτος τόπος διαμονής, το σπίτι του θείου.
Ένας από τους θείους μου είναι εργένης και είχε την εξαιρετική καλoσύνη να μας παραχωρήσει το σπίτι του για όσο διάστημα θα χρειαζόταν μέχρι να τακτοποιηθούμε, ενώ αυτός μετακόμισε σε έναν άλλο θείο. Θεωρώ ότι είμασταν πολύ τυχεροί που είχαμε αυτή την δυνατότητα, καθώς μπορέσαμε να μπούμε αμέσως σε μια ρουτίνα, κάτι πολύ βασικό όταν έχεις 3 παιδιά, ένα από τα οποία μόλις 9 μηνών.

Πρώτο πράγμα που χρειάζεσαι όταν πάς σε ένα καινούργιο μέρος είναι φυσικά το μεταφορικό. Ειδικά στο Auckland, μια πολύ μεγάλη πόλη που τα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν εξυπηρετούν ιδιαίτερα για μετακινήσεις πλήν των προαστίων πρός το κέντρο. Είχα φροντίσει να κάνω ένα ταξίδι "προετοιμασίας" τον Νοέμβριο του 2009 κατά το οποίο αγόρασα ένα οικογενειακό αυτοκίνητο, ένα Toyota Ipsum 2400 κυβικά (Avensis Verso θα το έλεγαν νομίζω στην Ελλάδα). Μεταχειρισμένο, εισαγωγή από Ιαπωνία, και το κόστος περίπου $15000, δηλαδή 7.500€ περίπου την εποχή εκείνη. Όταν λένε μεταχειρισμένο απο Ιαπωνία, εννούν ότι κοσμητικά είναι σαν καινούργιο και έχει λιγότερα από 100.000 χλμ. Σαν καινούργιο δηλαδή. Και φυσικά δεν υπάρχουν τεκμήρια και τέτοια πράγματα στα αυτοκίνητα. Η μεταβίβαση μπορεί να γίνει στο ταχυδρομείο ή σε άλλα εξουσιοδοτημένα μερη (AA, VTNZ) ή ακόμη και online (σε αυτή τη σελίδα) και κοστίζει $9.41. Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο, επειδή ήταν νέα εισαγωγή χρειαζόταν να του βγάλουμε πινακίδες, κάτι που έγινε στην VTNZ, μια ιδιωτική εταιρία που δρά σαν πράκτορας του υπουργείου συγκοινωνιών και όλη η διαδικασία δεν κρατά περισσότερο από μισή περίπου ώρα. Μαζί με την έκδοση των πινακίδων λοιπόν πληρώνεις και τα πρώτα τέλη κυκλοφορίας, που είναι περίπου $280/έτος, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων αφορά την ασφάλιση (υγείας και ζωής) από την ACC για ατύχημα του οδηγού του οχήματος. Κατά τα άλλα, η ιδιωτική ασφάλιση πυρός, κλοπής και προς τρίτους κοστίζει περίπου $260 τον χρόνο, ενώ η μεικτή που καλύπτει τα πάντα, περίπου $600 τον χρόνο. Τα κόστη σε σχέση με την Ελλάδα, τότε μας φαίνονταν εξωπραγματικά χαμηλά. Και ακόμη είναι...

Σε ρυθμό διακοπών λοιπόν οι πρώτες μέρες, μια και δεν είχαμε την δυνατότητα να βρούμε δικό μας σπίτι αφού το container με τα πράγματά μας απείχε τουλάχιστον ένα μήνα ακόμη. Ήταν ένα από τα ωραιότερα από πλευράς καιρού καλοκαίρια. Ομολογουμένως το ευχαριστηθήκαμε και έκανε την προσαρμογή μας πολύ εύκολη. Δεν ήταν όμως όλα ρόδινα στην αρχή μια και μπήκαμε στα βαθιά ξεκινώντας την διαδικασία του immigration.
Ώς Νεοζηλανδός πολίτης πίστευα ότι θα μπορώ εύκολα να φέρω την γυναίκα μου και τα παιδιά μου να μείνουν εδώ, στην χώρα μου ουσιαστικά. Σωστό μεν, όχι τόσο εύκολο δε. Ενώ όλα τα απαραίτητα χαρτιά είχαν προετοιμαστεί στην Ελλάδα (πιστοποιητικά, μεταφράσεις κλπ) η διαδικασία ηταν χρονοβόρα. Η οικογένειά μου είχε εισέλθει στην χώρα με visa κατηγορίας επισκέπτη, διάρκειας 3 μηνών και για να παραμείνει σε αυτή νόμιμα, έπρεπε να πάρει residency (μόνιμος κάτοικος) σε αυτό το διάστημα. Ξεκινώντας την διαδικασία μαθαμε ότι αυτή η κατηγορία κάνει έως και 1 χρόνο να εγκριθεί, οπότε συναντάμε το πρώτο πρόβλημα, του οποίου μοναδική λύση ήταν η παράταση της τουριστικής άδειας, κάτι που συνεπάγεται ένα έξτρα κόστος. Πρώτο κόστος που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί άν είχαμε φροντίσει να ξεκινήσουμε τις διαδικασίες όταν ήμασταν στην Ελλάδα. Μερικές ημέρες λοιπόν μετά την κατάθεση της αίτησης της συζύγου και μετά από όλες τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις (τα παιδιά υποβάλλουν αίτηση μαζί με την μητέρα) για residency καταθέτουμε και άλλες τέσσερις για επέκταση της τουριστικής άδειας παραμονής. Και αφού πήραμε την έγκριση αυτή, φτάνει ο καιρός να ξεκινήσει ο μεγάλος μου γιός σχολείο.
Στην τηλεφωνική επικοινωνία με το σχολείο, τους εξηγώ πως έχουν τα πράγματα, οτι είμαι πολίτης με διαβατήριο αλλά ο γιός μου είναι με τουριστική visa και ρωτάω τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση. Μου είπαν ότι μπορώ να τον φέρω στο σχολείο χωρίς κανένα πρόβλημα, όπως και πράτω, οπότε στα μέσα Μαρτίου του 2010 λοιπόν ο πρώτος ξεκινάει το σχολείο.

Τι να πω για το σχολείο... Κάθε μέρα βλέπαμε κάτι που μας εντυπωσίαζε. Από το ίδιο το σχολείο και τους χώρους, τον τρόπο διδασκαλίας, τους υπολογιστές τελευταίας τεχνολογίας σε κάθε τάξη, όλα μας φαίνονταν διαστημικά σε σχέση με τα δημόσια σχολεία της Ελλάδας. Να πω εδώ ότι η Νέα Ζηλανδία είναι μια πολυπολιτισμική κοινωνία και γι' αυτό υπάρχει πρόβλεψη στα σχολεία, με ειδικό τμήμα για παιδιά που μιλάνε Αγγλικά ώς δεύτερη γλώσσα. (ESOL). Εκεί πήγε ο γιός μου και βοηθήθηκε πολύ στα πρώτα του βήματα στο σχολείο. Και εδώ έρχονται κάποια κόστη που δεν έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα να πληρώνουμε. Πρώτο και μεγαλύτερο είναι η στολή του σχολείου, που για τα βασικά στοιχίζει περίπου $150. Άμα πάς και για την αθλητική στολή όμως μπορεί να εκτοξευτεί το κόστος σε 200+ δολλάρια. Δεύτερο κόστος είναι η λεγόμενη "δωρεά" στο σχολείο (donation) η οποία ενώ ακούγεται προαιρετική, στην ουσία δεν είναι. Το κόστος αυτής $50 για κάθε term ή $160 για όλο το χρόνο. Δεν είναι μεγάλο ποσό και για τις παροχές που προσφέρει το σχολείο το θεωρώ απολύτως λογικό. Κατά τα άλλα, η γραφική ύλη και τα τετράδια είναι και εδώ ένα κόστος που επωμίζονται οι γονείς κατά την έναρξη της σχολικής χρονιάς.
Το σύστημα χρηματοδότησης της παιδείας της Νέας Ζηλανδίας δουλεύει με ένα περίεργο για τα δικά μας δεδομένα τρόπο. Υπάρχει ένα σύστημα βαθμολόγησης των σχολείων, ανάλογα με την οικονομική κατάσταση των οικογενειών της περιοχής που βρίσκεται το σχολείο. Όσο πιο "πλουσια" η περιοχή, τόσο λιγότερα χρήματα παίρνει από το κράτος και άρα βασίζεται περισσότερο σε δωρεές και δράσεις των γονέων. Περίεργο, αλλά δουλεύει. Εδώ μπορείτε να βρείτε μια παρουσίαση του εκπαιδευτικού συστήματος γενικά...
Και μένοντας λοιπόν στο σπίτι του θείου, ξεκινάμε το σχολείο.