Μέχρι φέτος η Ελληνική κοινότητα είχε την τάση να γιορτάζει τις εθνικές επετείους με ένα τρόπο πεπαλαιωμένο, που εκτός από το φαγητό και τον χορό που επακολουθούσε κατά τα άλλα θύμιζε σχολική γιορτή της δεκαετίας του '80. Το μοτίβο αυτό δεν το κατακρίνω, καθώς εξέφραζε τους ανθρώπους που βρίσκονται εδώ πολλά χρόνια και αυτό τους θύμιζε την Ελλάδα που άφησαν και την Ελλάδα όπως την θυμούνται. Όμως τις νέες γενιές μεταναστών που έρχονται από την Ελλάδα δεν τις εκφράζει και άν δεν επέλθει μια αλλαγή, όλοι οι νέοι μετανάστες δεν θα έχουν κανένα ενδιαφέρον να ασχοληθούν με τα κοινά της Ελληνικής κοινότητας. Έτσι, φέτος υπήρξε μια φρέσκια ανάσα, τροφοδοτημένη από τις νέες ιδέες του Ηλία του δάσκαλου, του Γιώργου, του Θοδωρή και φυσικά του πάντα νέου στην καρδιά επίτιμου προξένου της Ελλάδας στο Aucland Κυρίου Πετούση (δεν τον λέω Νίκο όσο και άν το το απαιτεί!), μεταξύ άλλων που ίσως δεν γνωρίζω και δεν θυμάμαι αυτή την στιγμή.Για πρώτη φορά στα πρόσφατα χρονικά της Ελληνικής κοινότητας, δεν υπήρχε τίμημα εισόδου για τα μέλη της κοινότητας, κάτι που βοήθησε στην συγκέντρωση αρκετά μεγάλου αριθμού παρευρισκομένων. Το κάλεσμα στην γιορτή ήταν για τις 7.00μμ και περιελάμβανε ένα μικρό επετειακό κομμάτι, φαγητό, και μετά φυσικά... χορό! Στην Νέα Ζηλανδία είναι το σύνηθες να τρώμε το βασικό γεύμα της ημέρας περίπου στις 6.00, οπότε μόλις φτάσαμε είμασταν αρκετά πεινασμένοι και το κομμάτι που άνοιξε την εκδήλωση ήταν το φαγητό. Ένας μπουφές που αποτελείτο από πιάτα που είχαμε όλοι φέρει και που, όπως συνηθίζεται σε Ελληνικά γλέντια, ήταν περισσότερο από πλούσιος, ενώ δεν έλειπε και το Ελληνικό κρασί σε ποικιλίες που δεν υπάρχουν στην Νέα Ζηλανδία, όπως Ασύρτικο και Μαλαγουζιά από την Taste Greece (www.tastegreece.co.nz).
Μετά το πλούσιο φαγητό λοιπόν επακολούθησε το επετειακό κομμάτι της εκδήλωσης το οποίο άνοιξε με ένα μικρό σκετσάκι με πρωταγωνιστές τον κύριο πρόξενο ώς Ιωάννη Μεταξά και τον Θοδωρή ώς τον πρέσβη της Ιταλίας Εμανουέλε Γκράτσι που παραδίδει το τελεσίγραφο στις 3.00πμ. Επακολούθησε ανάγνωση ποιημάτων του Οδυσσέα Ελύτη και προβολή video και φωτογραφιών με επετειακό επριεχόμενο. Σε γενικές γραμμές θεωρώ ότι ήταν μια πολύ επιτυχημένη ενέργεια, με αποκορύφωμα την προβολή της ζωντανής εκτέλεσης του "Ένα το χελιδόνι" (http://www.youtube.com/watch?v=_QVbC0ZeKu4), η οποία βρήκε όσους γνωρίζουν τους στίχους να το σιγοτραγουδάνε, σε επίπεδο μάλιστα που οι μη Ελληνόφωνοι που παρεβρίσκονταν νόμιζαν ότι πρόκειται για τον εθνικό μας ύμνο. Κάποιοι μάλιστα, ανάμεσά τους και ο υποφαινόμενος, δεν συγκράτησαν τα δάκρυά τους... Άν θα μπορούσα να συστήσω μια διόρθωση για την επόμενη φορά, αυτή θα ήταν να γίνει μια καλύτερη μετάφραση για τους παρευρισκομένους που δεν μιλούσαν Ελληνικά, μια και ένας από τους βασικούς λόγους όλης της γιορτής είναι να ενσωματώσουμε και να εκπαιδεύσουμε αυτό τον κόσμο που ενδιαφέρεται να μάθει για την ιστορία και τον πολιτισμό της Ελλάδας. Προς αυτή την κατεύθυνση, και επειδή τα λόγια είναι φτηνά, δεσμεύομαι να βοηθήσω και εγώ την επόμενη φορά, μια και τα παιδιά ξοδέψανε πολύ χρόνο και καταβάλλανε πολύ κόπο για να μας παρουσιάσουν αυτό το αποτέλεσμα.
Και του χρόνου!
it's true that the way 28 October has been celebrated in the Greek communities of NZ was old-fashioned, but it is still very much the way 28 October is celebrated in Greek schools - i dont think anyone in NZ will be able to relate to the commemoration events for any national holiday (28 October, 25 March) as they still being held in Greece
ΑπάντησηΔιαγραφή