Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Πουθενά δεν είναι παράδεισος



... αυτό είναι γεγονός... Να δούμε λίγο και την άλλη όψη του νομίσματος.

Η Νέα Ζηλανδία διαφέρει κατά πολύ από την Ελλάδα, κυρίως στο θέμα της κουλτούρας. Εδώ, απλά δεν υπάρχει, και πώς να υπάρχει όταν το κράτος δεν έχει ζωή πάνω από 300 χρόνια; Μην παρεξηγηθώ, οι (περισσότεροι) άνθρωποι εδώ είναι ευγενέστατοι και πρόθυμοι να βοηθήσουν τον συνάνθρωπό τους με όποιο τρόπο μπορούν. Το κράτος όμως τους παρέχει τόσα πολλά βοηθήματα, που έχω την εντύπωση ότι έχουν κακομάθει. Ενώ η οικογένεια υποτίθεται ότι αφήνει τα παιδιά να αναλάβουν τις ευθύνες τους όταν ενηλικιωθούν, τον ρόλο του προστάτη αναλαμβάνει το κράτος, με ένα σωρό επιδόματα και βοηθήματα. Δεν χρειάζεται πολύ λοιπόν να γεννηθεί μια νοοτροπία εκμετάλευσης των επιδομάτων, με αποτέλεσμα μερικές οικογένειες να μην έχουν δουλέψει για γενιές, εκμεταλευόμενες το κράτος πρόνοιας. Αυτό γίνεται με πολλούς τρόπους, ο πιο κοινός όντας το επίδομα ανεργίας το οποίο δεν έχει χρονικό περιορισμό καταβολής και ναι μεν δεν είναι ικανό να συντηρήσει μια οικογένεια, αλλά όταν μαζεύονται 3-4 "δικαιούχοι" και συγκατοικούν, μπορούν άνετα να πληρώσουν το νοίκι και το φαγητό τους, με αποτέλεσμα να μην χρειαστεί ΠΟΤΕ να πάνε για δουλειά, ενώ ότι λεφτά τους περισσεύουν συνήθως καταναλώνονται σε φτηνό αλκοόλ και μαριχουάνα.
Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα της εκμετάλευσης του συστήματος είναι η πολύ εύκολη απόφαση ανύπαντρων μανάδων να κρατήσουν παιδιά τα οποία δεν προγραμμάτιζαν να κάνουν, μόνο και μόνο για να λάβουν το επίδομα ανύπαντρης μητέρας, με ότι αυτό συνεπάγεται στην μελλοντική ζωή αυτών των παιδιών. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά κακομεταχείρισης παιδιών, τα οποία έχουν οδηγήσει ακόμα και σε θάνατο, αφου οι γονείς είναι συνήθως υπό βαρειά επήρρεια αλκοόλ ή ναρκωτικών σε αυτές τις περιπτώσεις. Στην θετική πλευρά όμως, το κράτος πρόνοιας πραγματικά βοηθάει και αυτούς που έχουν ανάγκη και οι διαδικασίες για την εξασφάλιση αυτής της βοήθειας είναι πολύ απλές.
Η αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης μας έχει οδηγήσει σε συζητήσεις με τον αδερφό μου κατά τις οποίες πραγματικά εκτιμήσαμε την στρατιωτική μας θητεία στην Ελλάδα, όχι απο στρατιωτικής πλευράς, αλλά από την πλευρά της πειθαρχίας και πραγματικά πιστεύω ότι μια θητεία 6 μηνών θα έκανε μεγάλο καλό στην νεολαία, που φαίνεται σαν να της λείπει η πειθαρχία και η εκτίμηση σε πράγματα που δυστυχώς θεωρούνται δεδομένα.

Οικογένεια

Οι οικογενειακές σχέσεις στην τοπική κοινωνία είναι πολύ διαφορετικές σε σχέση με αυτά που έχουμε συνηθίσει. Εγώ θυμάμαι από τότε που ήμουν παιδί και ζούσα στην Αθήνα, ότι ένα παιδάκι θεωρούνταν πολύ άτυχο άν είχε να αντιμετωπίσει ένα διαζύγιο των γονέων του. Εδώ ζούμε σε μια κοινωνία όπου είναι πολύ συνηθισμένο τα παιδάκια να ζούν μέσα σε οικογένειες όπου ο ένας από τους δύο συντρόφους είναι γονέας του παιδιού, μια και οι φυσικοί του γονείς, είτε δεν ήταν ποτέ μαζί, είτε χώρισαν. Και όταν λεω συνηθισμένο, εννοώ ότι περισσότερα από τα μισά παιδιά βρίσκονται σε τέτοιες καταστάσεις. Και έρχομαι στο θέμα της αναθεώρησης των προσωπικών μου ιδεων, οι οποίες βασίζονται στα βιώματα που εγώ έχω, στην κουλτούρα που μεγάλωσα και που φυσικά επηρρεάζουν την κρίση μου... Μήπως είναι καλύτερα τα παιδιά να ζούν σε οικογένειες με ευτυχισμένους (αν και χωρισμένους) γονείς, αντί για μια ζωή σε ένταση και διαφωνίες; Πραγματικά δεν ξέρω... Μια δεμένη, ισχυρή οικογένεια όμως είμαι σίγουρος ότι είναι το καλύτερο πράγμα, αλλά τέτοιες δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλές, παρά μόνον οικογένειες μεταναστών ή Μάορι.

 

Αλκοόλ

Και φτάνουμε στο μεγαλύτερο κατά την γνώμη μου πρόβλημα της Νεοζηλανδικής κοινωνίας... το αλκοόλ... Μην έχοντας ζήσει σε άλλη χώρα της Αγγλικής κοινοπολιτείας μου κάνει τεράστια εντύπωση και προκαλεί τόση απέχθεια αυτό το σύνδρομο ασύστολης κατανάλωσης οινοπνευματωδών... κάθε τύπου... Η νεολαία δυστυχώς έχει ώς κύρια μορφή διασκέδασης την έξοδο και κατανάλωση όσου αλκοόλ μπορεί να βρεί. Η διασκέδαση δεν είναι, "να πιούμε για να κάνουμε κέφι" όπως είχαμε συνηθίσει στην Ελλάδα, αλλά μόνο "να βγούμε για να γίνουμε λιώμα", με ότι αυτό συνεπάγεται. Το αποκρουστικό θέαμα αναίσθητων μεθυσμένων στους δρόμους του Auckland δυστυχώς δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, κυριώς στο κέντρο της πόλης. Λόγω δουλειάς, έχει χρειαστεί να κάνω κάποια γυρίσματα σε μπάρ του κέντρου βραδυνές ώρες και αυτό που ένιωθα ήταν κυρίως ένας φόβος από την κυριαρχία του αλκοόλ η οποία έχει ρίξει όλες τις ηθικές αναστολές και έχει κάνει όλους να είναι ικανοί για όλα. Σε μια ευχάριστη νότα όμως, την ισσοροπία καταφέρνει να κρατήσει η αστυνομία, η οποία έχει πολύ ισχυρή παρουσία σε αυτές τις περιοχές, και αστυνομεύει εκτός από την συμπεριφορά των "εξοδούχων", την συμπεριφορά των μαγαζιών, τα οποία πρέπει να είναι πολύ προσεκτικά στο ποιούς ποτίζουν μια και οι άδειες δίνονται κάτω από πολύ αυστηρούς όρους και εδώ "φακελάκι" δεν περνάει... Είναι γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος των πόρων που διαθέτει η αστυνομία και η υγεία (νοσοκομεία, ασθενοφόρα), την Παρασκευή το βράδυ καταναλώνεται από μεθυσμένους.
Τις προάλες μέχρι και το αστυνομικό ελικόπτερο επιστρατεύτηκε να βρεί μια γυναίκα που φώναζε βοήθεια σε ένα πάρκο, μέσα στη νύχτα, μόνο και μόνο να διαπτιστωθεί τελικά ότι ήταν μεθυσμένη. Το κράτος δαπανά πολλά χρήματα σε διαφημιστικά μηνύματα, σε μια προσπάθεια αποφυγής αυτής της συμπεριφοράς (πχ http://www.likeadrink.org.nz/ ), όμως η βιομηχανία είναι και αυτή πολύ ισχυρή και επηρρεάζει τις πολιτικές αποφάσεις σε όφελός της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόσφατη ψηφοφορία στην βουλή για το ανέβασμα του ορίου ηλικίας πάνω από την οποία θα επιτρέπεται η πώληση αλκοολούχων ποτών, από τα 18 στα 20 έτη, και η οποία καταψηφίστηκε μέσα σε μια γενική κατακραυγή των πολιτικών και των συμφερόντων που τους οδήγησαν σε αυτή την απόφαση. (http://www.nzherald.co.nz/nz/news/article.cfm?c_id=1&objectid=10853482)
 Οι συμμορίες. Κάτι που ποτέ δεν είχα σκεφτεί στην Ελλάδα. Συμμορίες. Όχι όμως σε κάποια κακόφημη συνοικία της μεγαλούπολης, αλλά σε ολόκληρες πόλεις και χωριά. Υπάρχουν πόλεις, κυρίως στα ανατολικά του βόρειου νησιού, όπου οι ντόπιες συμμορίες είναι πανίσχυρες και έχουν μεγάλη εξουσία, ενώ τα ονόματα "Hells Angels" και "Mongrel Mob" φιγουράρουν αρκετά συχνά στον ντόπιο τύπο.
Και για το τέλος άφησα ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα, αυτό των αυτοκτονιών. Η Νέα Ζηλανδία έχει ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά αυτοκτονιών από νέους παγκοσμίως. Δεν γνωρίζω γιατί, δεν έχω ψάξει το ζήτημα, αλλά μεγαλώνοντας 3 παιδιά δεν μπορώ να πώ ότι δεν με φοβίζει. Είναι το κλίμα; Είναι η οικογένεια; Είναι η κοινωνία; Δεν ξέρω, οι θεωρίες είναι πολλές, αλλά το πρόβλημα υφίσταται, και από ότι γνωρίζω δεν έχει ελλατωθεί. http://www.headspace.org.nz/young-people/suicide.htm

Δεν θέλω να φανεί ότι κατηγορώ την Νέα Ζηλανδία, αφού πραγματικά την αγαπάω και την έχω κάνει σπίτι μου εδώ και τρία χρόνια. Είναι όμως δίκαιο να παρουσιάζουμε όλες τις όψεις μιας χώρας που ναι μεν ψηφίστηκε ώς 3η παγκοσμίως σε ποιότητα ζωής (το Auckland συγκεκριμένα), αλλά ώς σύγχρονη κοινωνία δυστυχώς αντιμετωπίζει και αυτή τα προβλήματά της.

13 σχόλια:

  1. if i am proud of anything in my life, it is not that i am greek, but that i was raised as a greek among foreigners

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ χρήσιμες και ενδιαφέρουσες οι παραπάνω πληροφορίες, αλλά έχω την εντύπωση οτι όλα τα παραπάνω είναι πταίσματα σε σχέση με τα κακουργήματα που έχουν γίνει στην ελλάδα, και την οδήγησαν σε αυτή τη κατάσταση.
    Με 26% ανεργία το 2012, ( η οποία σύμφωνα με τις προβλέψεις θα γίνει 35 % μέσα στο 2013 ), η κατάσταση έχει ήδη ξεφύγει για τα καλά. Πραγματικά πεινάει κόσμος, όχι αστεία.
    Ήδη μαζεύω πληροφορίες για τη μετανάστευση προς την αυστραλία και τη νεα ζηλανδία, και οι
    πληροφορίες στο BLOG αυτό είναι πολύ χρήσιμες. Μπαίνει στα υπ'οψιν το BLOG. Να είστε καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μπορει να ειναι υποκειμενικη αναρτηση, αλλα ειναι γεματη με ενδιαφερουσες πληροφοριες, Να εισαι καλα.
    Θα την παρακολουθω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φίλε Χρήστο ευχαριστούμε πολύ για τις πληροφορίες. Θα ήθελα το email σου για να μιλήσουμε για κάποια θέματα επειδή σκεφτόμαστε κι εμείς να έρθουμε.
    Ευχαριστώ πολύ
    Ράνια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ Ράνια. Σε πρώτη φάση θα σου πρότεινα να επισκευθείς το Facebook Group που έχουμε και είναι αρκετά δραστήριο. https://www.facebook.com/groups/aklgreekcommunity/ . Ρωτησε εκει οτι θελεις και θα λάβεις πολλές απαντήσεις και απόψεις. Άν εχεις ακόμη απορίες μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί μου με προσωπικό μήνυμα στο Facebook (https://www.facebook.com/grkiwi) . Το email μου θα προτιμούσα να μην το δημοσιοποιήσω εδώ.

      Διαγραφή
  5. Ψωναρες Ελληναρες και δεν μπορουμε να γλυτωσουμε ουτε στο τερμα της γης.

    Κατ'αρχην σε καλως οριζω στη μονη χωρα που ακομα αγαπαει την Ελλαδα και θελω να σχολιασω τις δικες μου αποψεις εχοντας μεινει πολυ εδω. Μενω στο Invercargill το τελος της Νεας Ζηλανδιας και ευτυχως ειμαι μονιμος κατοικος. Απο οτι βλεπω οσοι ερχονται εδω κατι τους χαλαει. Ακριβες οι στολες για το σχολειο (σιγα ρε παιδια 70 ευρω σας χαλασε μονο τα παπουτσια στην Ελλαδα τα σπορτεξ θελατε πανω απο μια κατοσταρα)τους χαλαει που πινουνε (δεν εχω δει παντως πρεζονια αλα Ομονοια να παρακαλανε για τη δοση ακι να τρυπιουνται στο δρομο), οι αυτοκτονιες ειναι πολυ λιγες αλλα εχουνε μεγαλη καλυψη, ανεργια εχει μονο το Οκλαντ (η πολη μου 1%)σιγα τις συμοριες (στην αρχη εμεινα Οκλαντ για 6 μηνες στο Μανουκαου αμα ξερετε και κανεις δε με ενοχλησε και οι οικογενειες μια χαρα ειναι οι περισσοτερες και οπως σε ολες τις χωρες εχουν τα προβληματα τους. Εγω ξερω οτι εδω οι Μαορι και οι πακεχα με εχουν στα ωπα ωπα εχπυν καλη καρδια ολοι και κανεις δε βρεθηκε να μου κανει πλακα για την Ελλαδα ισα ισα ολοι εχουν μια παρηγορητικη γνησια σταση. Το προβλημα ειναι οτι ερχονται απο την Ελλαδα και μπαινουνε στο γκετο μονο με την κοινοτητα και μετα παραπονιουνται γιατι δεν εντασσονται. Μια χαρα εχω ενταχθει εδω και μια φορα πηγα Ουελλινγτον να βγαλω διαβατηριο. Και εχεις βεβαια και την Αρτανις71 την ψωναρα με το ψωνομπλογκ που τη χαλανε ολα. Αμα σε χαλαγανε αγαπη μου να μην δεχοτανε ο αντρας σου να διοριστει στο ελληνικο σχολειο και ολο φευγεις και ολο εδω εισαι. Εγω εχω να πω οτι εδω σε αντιθεση με την Αυστραλια ερχεται οποιος πραγματικα θελει και του αρεσει να συναναστραφει και με αλλες κουλτουρες. Οσο για τη θητεια που λες εγω εκανα με το παλιο συστημα τριζωνικο και εμαθα να κανω ψυχαναλυση στις λαμπες. Ευτυχως που τους εχει μεινει μια αγνοτητα. εμενα παντως στην κλινικη ολοι οι απειθαρχοι νεοι ειναι ευγενεστατοι και οι γονεις επιμενουν τα παιδια τους να λενε ευχαριστω και να σεβονται την κλινικη.

    με αγαπη και επωνυμα

    Δρ. Αντωνιος Χασουρης
    Νοσοκομειο Ινβερκαργκιλλ
    Ειδικος Κλινικος Παιδοψυχολογος
    Ολυμπιακος (και πρωην κατοικος Πειιραια)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. you can take the έλληνα out of greece, but you can never take greece out of the έλληνα

      Διαγραφή
    2. Φίλε Αντώνη καλησπέρα,

      Θεώρησα καλό να δημοσιεύσω το σχόλιό σο για να δείξω ότι δεν είναι μόνο μαύρα τα πράγματα όπως πιθανώς να διαφαίνεται από την ανάρτησή μου, άν και η αναφορά σε άλλο blog είναι λίγο άκομψη. Άν διαβάσεις καλύτερα θα δείς ότι δεν αποποιούμαι την Νέα Ζηλανδία, ούτε την συγκρίνω φυσικά με την Ελλάδα και ο λόγος είναι ότι απλά δεν υπάρχει σύγκριση. ΟΜΩΣ... Το να βλέπεις και να επισημαίνεις κάποια προβλήματα δεν νομίζω ότι αποτελεί παράπτωμα, ίσα ίσα δίνει μια κατεύθυνση, ποια πράγματα πρέπει να βελτιωθούν και εμείς που τώρα ζούμε εδώ πρέπει να προσέχουμε. Δεν γνωρίζω άν έχεις παιδιά, αλλά εγώ που έχω 3 ανησυχώ και φοβάμαι για το μέλλον τους, και όσο περισσότερα ξέρω για τα προβλήματα της χωρας που ζούμε πιστεύω ότι θα με βοηθήσουν να τα προφυλάξω στο μέλλον.
      Όσο για το καλοσώρισμα, μάλλον εγώ θα πρέπει να σε καλοσωρίσω στην χώρα μου, μια και είμαι μισός Νεοζηλανδός (υπήκοος) και μισός Έλληνας και έχω πολλούς συγγενείς και φίλους ντόπιους (πακεχα και μάορι) με αποτέλεσμα να έχω αρκετά μεγάλη σχέση με τον υπάρχοντα κοινωνικό ιστό της χώρας, δεν είμαι αποκομμένος στην κοινότητα όπως λανθασμένα το παρουσιάζεις. Θα χαρώ πάντως να γνωριστούμε και να τα πούμε από κοντά άν σε βγάλει ποτέ ο δρόμος στο Auckland.
      Φιλικά,
      Χρήστος

      Διαγραφή
  6. Εγω εχω δυο πτυχια που βρισκονται στη long term skill shirtage list.
    Το σκεφτομαι σοβαρα να ερθω.

    Nα τιμας περισσοτερο τη νεα σου πατριδα αδερφε!

    It really sucks to be greek nowadays!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπερα Ιωάννη,
      Αν μπορείς να έρθεις θα κάνεις την καλύτερη δουλειά και το συνιστώ ανεπιφύλακτα, ειδικά αν έχεις παιδιά.
      Όσο για το αν τιμώ την νέα μου πατρίδα θα σε παραπέμψω στην παραπάνω απάντησή μου.

      Φιλικά
      Χρήστος

      Διαγραφή
  7. Πολυ ενδιαφερον αρθρο για ολους που δεν ειχαν την ευκαιρια να ταξιδεψουν σε αυτη την μακρινη χωρα. Υπαρχουν καποιες ομοιοτητες κουλτουρας με την Ιρλανδια ή Μ.Βρετανια σε θεματα οπως αλκοολισμος, κοινωνικα επιδοματα, κρατος προνοιας, διαζυγια/θετοι γονεις και οικογενειακες ανασφαλειες/ελλειψη σταθερων οικογενειακων δομων. Θα ηθελα να γραψω και την δικια μου εκτιμηση για την χωρα που βρισκομαι αλλα σε καποιο αλλο καταλληλο blog.

    ΑπάντησηΔιαγραφή