Περι Ελληνικής κοινότητας στο Auckland

Κατα καιρούς έχω δεχτεί αρκετά μηνύματα σχετικά με βοήθεια από την Ελληνική κοινότητα για θέματα μετανάστευσης. Έτσι θεώρησα καλό να εξηγήσω λίγο τι είναι ακριβώς η Ελληνική κοινότητα στο Auckland. Και μαζί με αυτό, ένα μικρό ιστορικό της εμπειρίας μας.

Ελληνική κοινότητα του Auckland, ή καλύτερα:
Hellenic Community and Orthodox Parish of Auckland

Ιστορικό:

Η Ελληνική κοινότητα στο Auckland δυστυχώς δεν έχει καταγεγραμένο ιστορικό και είναι κάτι που αποτελεί εργασία για εμάς. Θα επανέλθω όμως σε αυτό το θέμα και με την ευκαιρία θα ζητήσω από οποιονδήποτε έχει πληροφορίες για τα θέματα που γράφω παρακάτω να με ενημερώσει, έτσι ώστε πρώτον να διορθώσω τυχόν λάθη αλλά κυρίως να ξεκινήσουμε την διαδικασία καταγραφής του ιστορικού.

Κάποιες πρώτες πληροφορίες λοιπόν, αναφέρουν ότι όλη η ιδέα ξεκίνησε από την εκκλησία. Κάπου στην δεκαετία του 70 ή του 80 μαζεύτηκαν Ελληνικές οικογένειες και κατάφεραν να συγκεντρώσουν αρκετά χρήματα για να αγοράσουν μια εκκλησία, η οποία ήταν προς πώληση από άλλη κοινότητα διαφορετικής θρησκείας. Κατάφεραν και την αγόρασαν λοιπόν, την μετασχημάτισαν σε Ορθόδοξη εκκλησία και την έκαναν το κέντρο του Ελληνισμού στο Auckland. Κάποιοι από αυτούς όμως, δεν έβλεπαν τον Ελληνισμό ώς αποκλειστικά θρησκευτική υπόθεση και θέλησαν να επεκτείνουν την σφαίρα δραστηριοτήτων της τότε κοινότητας. Υπήρξαν διαφωνίες και η απόσχιση σε δύο διαφορετικές κοινότητες ήταν αναπόφευκτη. Για αρκετό καιρό, οι δύο κοινότητες λειτουργούσαν ανεξάρτητα, η μια με έδρα την εκκλησία στο Western Springs, και η άλλη με έδρα ένα Ελληνικό εστιατόριο. Μέχρι που παρουσιάστηκε μια ευκαιρία... Βγήκε προς πώληση το σπίτι μιας γηραιάς κυρίας το οποίο ήταν ακριβώς δίπλα στην εκκλησία. Με την λογική να επικρατεί, τα μέλη που έφυγαν από την εκκλησία κατάφεραν να αγοράσουν το σπίτι αυτό και οι δύο κοινότητες να συγχωνευθούν σε μια. Εκείνο τον καιρό χτίστηκε και το χώλ που αυτή τη στιγμή φιλοξενεί όλες τις εκδηλώσεις και τις συναντήσεις της κοινότητας. Το αποτέλεσμα είναι, αυτή την στιγμή η Ελληνική κοινότητα στο Auckland να έχει μια πλήρως λειτουργική εκκλησία και ένα πολύ ωραίο χώρο για εκδηλώσεις. Τα οικονομικώς τακτοποιημένα μέλη της κοινότητας πρέπει να απαριθμούν περι τα 200 και σε γενικές γραμμές θα την χαρακτήριζα μια "μικρή" έως "πολύ μικρή" κοινότητα σε σχέση με την Αμερική ή την Αυστραλία.

Επαφή με την κοινότητα

Τον πρώτο καιρό που είχαμε έρθει στο Auckland λοιπόν, σκεφτόμασταν ότι θα ήταν καλό να πάμε στην κοινότητα και να γνωρίσουμε τους άλλους Έλληνες που μένουν στο Auckland. Και ποια καλύτερη αφορμή από τον εορτασμό του Πάσχα! Κατηφορίσαμε λοιπόν να γιορτάσουμε και εμείς μαζι με τους ομοεθνείς μας, αλλά δυστυχώς η απογοήτευση μας κυρίευσε. Αντιμετωπίσαμε ανθρώπους διστακτικούς, όχι ιδιέταιρα φιλικούς και το κλίμα απείχε αρκετά από αυτό που περιμέναμε. Παρατηρήσαμε ότι δεν υπήρχε κανείς στην ηλικία μας, και κυρίως, σχεδόν κανένα άλλο παιδί εκτός από τα δικά μας. Σε εκείνο το σημείο συνειδητοποιήσαμε ότι ίσως οι προσδοκίες μιας φιλικής υποδοχής νέων μεταναστών, οικογενειών με παιδιά, μάλλον ήταν υπερβολικές, καθώς τα μέλη της κοινότητας μάλλον δεν ήταν προετοιμασμένα για κάτι τέτοιο. Η πρώτη αυτή επαφή λοιπόν, μας έκανε να μην θέλουμε να ξαναπάμε στην κοινότητα, κάτι που κράτησε για αρκετό καιρό.

Η ενασχόληση με τα Ελληνικά προϊόντα όμως αναγκαστικά μας οδήγησε στην σταδιακή ανάπτυξη μιας σχέσης με την κοινότητα. Βασικό ρόλο σε αυτό έπαιξε η τότε πρόεδρος, Λούση Αναστασιάδου-Hobbs. Η Λούση ήταν στην ηλικία μας, νέα μετανάστης και αυτή, ενώ έχει ένα παιδί στην ηλικιά των δικών μας, κοινώς "επικοινωνούσαμε"! Με την πάροδο των μηνών αρχίσαμε σιγά σιγά να γνωρίζουμε περισσότερο κόσμο και να μας γνωρίζει ο κόσμος και στην γενική συνέλευση του 2011, ο αδελφός μου ορίστηκε ώς μέλος του διοικητικού συμβουλίου. Αυτό όσο και αν φαντάζει ώς τιμιτικός τίτλος, ουσιαστικά σημαίνει απλά ανάληψη καθηκόντων για λογαριασμό της κοινότητας και η εκλογή ήταν περισσότερο ανάθεση μια και στην προκειμένη περίπτωση οι κενές θέσεις ήταν περισσότερες από τους υποψηφίους! Ευτυχώς εγώ έλειπα από εκείνη τη συνέλευση και τη γλύτωσα... προσωρινά όμως...

Με την ενασχόληση του αδελφού λοιπόν με τα κοινά της κοινότητας, αρχίσαμε να έχουμε μια πιο καλή εικόνα για την λειτουργία, τον σκοπό, αλλά επίσης και για τα προβλήματα. Προβλήματα τα οποία είναι πολλά και διάφορα και ώς γνήσιοι Έλληνες φροντίζουμε μια χαρά να τα οξύνουμε και να τα κάνουμε να μας χωρίζουν.

Δύο χρόνια πέρασαν με το τότε διοικητικό συμβούλιο και σε αυτό το διάστημα η κοινότητα άρχισε πραγματικά να αλλάζει πρόσωπο. Η κρίση ρίζωσε στην Ελλάδα και ξαφνικά, οι αφίξεις οικογενειών άρχισαν να είναι σύνηθες φαινόμενο! Στην συντριπτική τους πλειονότητα Πολιτικοί Μηχανικοί με οικογένειες και παιδιά, οι νέοι μετανάστες έδωσαν άλλο χρώμα στην κοινότητα. Στα δυο αυτά χρόνια οι παλαιοί έχουν πλέον συνηθίσει την ιδέα ότι υπάρχει μια νέα γενιά μεταναστών που δεν αποτελούν απειλή, παρα μόνο τα χέρια και τα μυαλά που θα βοηθήσουν να συνεχιστεί αυτό που με τεράστιο κόπο και πολύ μεγάλες θυσίες κατάφεραν να φτιάξουν. Αν και αυτός ο διαχωρισμός μεταξύ "παλαιών" και "καινούργιων" μεταναστών ακούγεται ομολογουμένως άσχημος, δυστυχώς αποτελεί μια σκληρή πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που αποτυπώνει στους Έλληνες του Auckland τα δύο μεγαλύτερα μεταναστευτικά ρεύματα των τελευταίων 50 ετών. Ας επιστρέψω όμως στην κοινότητα... Το "νέο αίμα" λοιπόν ώθησε ομολογουμένως και σε νέα προβλήματα. Η σύνθεση των μελών της κοινότητας άλλαξε και όταν έφτασε η ώρα για την ετήσια γενική συνέλευση-εκλογή μελών διοικητικού συμβουλίου, το ενδιαφέρον από υποψηφίους ήταν απροσδόκητα μεγάλο! Για πρώτη φορά στα χρονικά της κοινότητας χρειάστηκε να γίνουν εκλογές, μια και οι υποψήφιοι ήταν περισσότεροι από τις θέσεις! Και αυτή τη φορά δεν τη γλύτωσα. Μετά από παροτρύνσεις φίλων και συγγενών έβαλα υποψηφιότητα και εκλέχθηκα και εγώ στο συμβούλιο, κάτι που σημαίνει επιπλέον υποχρεώσεις και αρμοδιότητες (άλλος ένας λόγος που αμέλησα το blog!).

Σήμερα, στην κοινότητα γιορτάζονται όλες οι εθνικές επέτειοι και φυσικά όλες οι θρησκευτικές γιορτές. Μαζευόμαστε οι γονείς για καφέ το Σάββατο το πρωί όταν πηγαίνουμε τα παιδιά στο σχολείο ενώ κάθε Κυριακή "όσοι πιστοί προσέλθετε" στην εκκλησία, με καφέ και κουβέντα μετα.

Για το σχολείο θα γράψω κάποια άλλη φορά...