Πουθενά δεν είναι παράδεισος

... αυτό είναι γεγονός... Να δούμε λίγο και την άλλη όψη του νομίσματος.

Η Νέα Ζηλανδία διαφέρει κατά πολύ από την Ελλάδα, κυρίως στο θέμα της κουλτούρας. Εδώ, απλά δεν υπάρχει, και πώς να υπάρχει όταν το κράτος δεν έχει ζωή πάνω από 300 χρόνια; Μην παρεξηγηθώ, οι (περισσότεροι) άνθρωποι εδώ είναι ευγενέστατοι και πρόθυμοι να βοηθήσουν τον συνάνθρωπό τους με όποιο τρόπο μπορούν. Το κράτος όμως τους παρέχει τόσα πολλά βοηθήματα, που έχω την εντύπωση ότι έχουν κακομάθει. Ενώ η οικογένεια υποτίθεται ότι αφήνει τα παιδιά να αναλάβουν τις ευθύνες τους όταν ενηλικιωθούν, τον ρόλο του προστάτη αναλαμβάνει το κράτος, με ένα σωρό επιδόματα και βοηθήματα. Δεν χρειάζεται πολύ λοιπόν να γεννηθεί μια νοοτροπία εκμετάλευσης των επιδομάτων, με αποτέλεσμα μερικές οικογένειες να μην έχουν δουλέψει για γενιές, εκμεταλευόμενες το κράτος πρόνοιας. Αυτό γίνεται με πολλούς τρόπους, ο πιο κοινός όντας το επίδομα ανεργίας το οποίο δεν έχει χρονικό περιορισμό καταβολής και ναι μεν δεν είναι ικανό να συντηρήσει μια οικογένεια, αλλά όταν μαζεύονται 3-4 "δικαιούχοι" και συγκατοικούν, μπορούν άνετα να πληρώσουν το νοίκι και το φαγητό τους, με αποτέλεσμα να μην χρειαστεί ΠΟΤΕ να πάνε για δουλειά, ενώ ότι λεφτά τους περισσεύουν συνήθως καταναλώνονται σε φτηνό αλκοόλ και μαριχουάνα.
Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα της εκμετάλευσης του συστήματος είναι η πολύ εύκολη απόφαση ανύπαντρων μανάδων να κρατήσουν παιδιά τα οποία δεν προγραμμάτιζαν να κάνουν, μόνο και μόνο για να λάβουν το επίδομα ανύπαντρης μητέρας, με ότι αυτό συνεπάγεται στην μελλοντική ζωή αυτών των παιδιών. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά κακομεταχείρισης παιδιών, τα οποία έχουν οδηγήσει ακόμα και σε θάνατο, αφου οι γονείς είναι συνήθως υπό βαρειά επήρρεια αλκοόλ ή ναρκωτικών σε αυτές τις περιπτώσεις. Στην θετική πλευρά όμως, το κράτος πρόνοιας πραγματικά βοηθάει και αυτούς που έχουν ανάγκη και οι διαδικασίες για την εξασφάλιση αυτής της βοήθειας είναι πολύ απλές.
Η αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης μας έχει οδηγήσει σε συζητήσεις με τον αδερφό μου κατά τις οποίες πραγματικά εκτιμήσαμε την στρατιωτική μας θητεία στην Ελλάδα, όχι απο στρατιωτικής πλευράς, αλλά από την πλευρά της πειθαρχίας και πραγματικά πιστεύω ότι μια θητεία 6 μηνών θα έκανε μεγάλο καλό στην νεολαία, που φαίνεται σαν να της λείπει η πειθαρχία και η εκτίμηση σε πράγματα που δυστυχώς θεωρούνται δεδομένα.

Οικογένεια

Οι οικογενειακές σχέσεις στην τοπική κοινωνία είναι πολύ διαφορετικές σε σχέση με αυτά που έχουμε συνηθίσει. Εγώ θυμάμαι από τότε που ήμουν παιδί και ζούσα στην Αθήνα, ότι ένα παιδάκι θεωρούνταν πολύ άτυχο άν είχε να αντιμετωπίσει ένα διαζύγιο των γονέων του. Εδώ ζούμε σε μια κοινωνία όπου είναι πολύ συνηθισμένο τα παιδάκια να ζούν μέσα σε οικογένειες όπου ο ένας από τους δύο συντρόφους είναι γονέας του παιδιού, μια και οι φυσικοί του γονείς, είτε δεν ήταν ποτέ μαζί, είτε χώρισαν. Και όταν λεω συνηθισμένο, εννοώ ότι περισσότερα από τα μισά παιδιά βρίσκονται σε τέτοιες καταστάσεις. Και έρχομαι στο θέμα της αναθεώρησης των προσωπικών μου ιδεων, οι οποίες βασίζονται στα βιώματα που εγώ έχω, στην κουλτούρα που μεγάλωσα και που φυσικά επηρρεάζουν την κρίση μου... Μήπως είναι καλύτερα τα παιδιά να ζούν σε οικογένειες με ευτυχισμένους (αν και χωρισμένους) γονείς, αντί για μια ζωή σε ένταση και διαφωνίες; Πραγματικά δεν ξέρω... Μια δεμένη, ισχυρή οικογένεια όμως είμαι σίγουρος ότι είναι το καλύτερο πράγμα, αλλά τέτοιες δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλές, παρά μόνον οικογένειες μεταναστών ή Μάορι.

 

Αλκοόλ

Και φτάνουμε στο μεγαλύτερο κατά την γνώμη μου πρόβλημα της Νεοζηλανδικής κοινωνίας... το αλκοόλ... Μην έχοντας ζήσει σε άλλη χώρα της Αγγλικής κοινοπολιτείας μου κάνει τεράστια εντύπωση και προκαλεί τόση απέχθεια αυτό το σύνδρομο ασύστολης κατανάλωσης οινοπνευματωδών... κάθε τύπου... Η νεολαία δυστυχώς έχει ώς κύρια μορφή διασκέδασης την έξοδο και κατανάλωση όσου αλκοόλ μπορεί να βρεί. Η διασκέδαση δεν είναι, "να πιούμε για να κάνουμε κέφι" όπως είχαμε συνηθίσει στην Ελλάδα, αλλά μόνο "να βγούμε για να γίνουμε λιώμα", με ότι αυτό συνεπάγεται. Το αποκρουστικό θέαμα αναίσθητων μεθυσμένων στους δρόμους του Auckland δυστυχώς δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, κυριώς στο κέντρο της πόλης. Λόγω δουλειάς, έχει χρειαστεί να κάνω κάποια γυρίσματα σε μπάρ του κέντρου βραδυνές ώρες και αυτό που ένιωθα ήταν κυρίως ένας φόβος από την κυριαρχία του αλκοόλ η οποία έχει ρίξει όλες τις ηθικές αναστολές και έχει κάνει όλους να είναι ικανοί για όλα. Σε μια ευχάριστη νότα όμως, την ισσοροπία καταφέρνει να κρατήσει η αστυνομία, η οποία έχει πολύ ισχυρή παρουσία σε αυτές τις περιοχές, και αστυνομεύει εκτός από την συμπεριφορά των "εξοδούχων", την συμπεριφορά των μαγαζιών, τα οποία πρέπει να είναι πολύ προσεκτικά στο ποιούς ποτίζουν μια και οι άδειες δίνονται κάτω από πολύ αυστηρούς όρους και εδώ "φακελάκι" δεν περνάει... Είναι γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος των πόρων που διαθέτει η αστυνομία και η υγεία (νοσοκομεία, ασθενοφόρα), την Παρασκευή το βράδυ καταναλώνεται από μεθυσμένους.

Τις προάλες μέχρι και το αστυνομικό ελικόπτερο επιστρατεύτηκε να βρεί μια γυναίκα που φώναζε βοήθεια σε ένα πάρκο, μέσα στη νύχτα, μόνο και μόνο να διαπτιστωθεί τελικά ότι ήταν μεθυσμένη. Το κράτος δαπανά πολλά χρήματα σε διαφημιστικά μηνύματα, σε μια προσπάθεια αποφυγής αυτής της συμπεριφοράς (πχ http://www.likeadrink.org.nz/ ), όμως η βιομηχανία είναι και αυτή πολύ ισχυρή και επηρρεάζει τις πολιτικές αποφάσεις σε όφελός της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόσφατη ψηφοφορία στην βουλή για το ανέβασμα του ορίου ηλικίας πάνω από την οποία θα επιτρέπεται η πώληση αλκοολούχων ποτών, από τα 18 στα 20 έτη, και η οποία καταψηφίστηκε μέσα σε μια γενική κατακραυγή των πολιτικών και των συμφερόντων που τους οδήγησαν σε αυτή την απόφαση. (http://www.nzherald.co.nz/nz/news/article.cfm?c_id=1&objectid=10853482)
 Οι συμμορίες. Κάτι που ποτέ δεν είχα σκεφτεί στην Ελλάδα. Συμμορίες. Όχι όμως σε κάποια κακόφημη συνοικία της μεγαλούπολης, αλλά σε ολόκληρες πόλεις και χωριά. Υπάρχουν πόλεις, κυρίως στα ανατολικά του βόρειου νησιού, όπου οι ντόπιες συμμορίες είναι πανίσχυρες και έχουν μεγάλη εξουσία, ενώ τα ονόματα "Hells Angels" και "Mongrel Mob" φιγουράρουν αρκετά συχνά στον ντόπιο τύπο.
Και για το τέλος άφησα ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα, αυτό των αυτοκτονιών. Η Νέα Ζηλανδία έχει ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά αυτοκτονιών από νέους παγκοσμίως. Δεν γνωρίζω γιατί, δεν έχω ψάξει το ζήτημα, αλλά μεγαλώνοντας 3 παιδιά δεν μπορώ να πώ ότι δεν με φοβίζει. Είναι το κλίμα; Είναι η οικογένεια; Είναι η κοινωνία; Δεν ξέρω, οι θεωρίες είναι πολλές, αλλά το πρόβλημα υφίσταται, και από ότι γνωρίζω δεν έχει ελλατωθεί. http://www.headspace.org.nz/young-people/suicide.htm

Δεν θέλω να φανεί ότι κατηγορώ την Νέα Ζηλανδία, αφού πραγματικά την αγαπάω και την έχω κάνει σπίτι μου εδώ και τρία χρόνια. Είναι όμως δίκαιο να παρουσιάζουμε όλες τις όψεις μιας χώρας που ναι μεν ψηφίστηκε ώς 3η παγκοσμίως σε ποιότητα ζωής (το Auckland συγκεκριμένα), αλλά ώς σύγχρονη κοινωνία δυστυχώς αντιμετωπίζει και αυτή τα προβλήματά της.

28η Οκτωβρίου 2012

Βασικα... 27η για την ακρίβεια και όπως υποσχέθηκα στο προηγούμενο post θα παραθέσω τις απόψεις μου και μερικές φωτογραφίες από την διοργάνωση της γιορτής της επετείου της 28ης Οκτωβρίου, από την Ελληνική κοινότητα του Auckland.

Μέχρι φέτος η Ελληνική κοινότητα είχε την τάση να γιορτάζει τις εθνικές επετείους με ένα τρόπο πεπαλαιωμένο, που εκτός από το φαγητό και τον χορό που επακολουθούσε κατά τα άλλα θύμιζε σχολική γιορτή της δεκαετίας του '80. Το μοτίβο αυτό δεν το κατακρίνω, καθώς εξέφραζε τους ανθρώπους που βρίσκονται εδώ πολλά χρόνια και αυτό τους θύμιζε την Ελλάδα που άφησαν και την Ελλάδα όπως την θυμούνται. Όμως τις νέες γενιές μεταναστών που έρχονται από την Ελλάδα δεν τις εκφράζει και άν δεν επέλθει μια αλλαγή, όλοι οι νέοι μετανάστες δεν θα έχουν κανένα ενδιαφέρον να ασχοληθούν με τα κοινά της Ελληνικής κοινότητας. Έτσι, φέτος υπήρξε μια φρέσκια ανάσα, τροφοδοτημένη από τις νέες ιδέες του Ηλία του δάσκαλου, του Γιώργου, του Θοδωρή και φυσικά του πάντα νέου στην καρδιά επίτιμου προξένου της Ελλάδας στο Aucland Κυρίου Πετούση (δεν τον λέω Νίκο όσο και άν το το απαιτεί!), μεταξύ άλλων που ίσως δεν γνωρίζω και δεν θυμάμαι αυτή την στιγμή.

Για πρώτη φορά στα πρόσφατα χρονικά της Ελληνικής κοινότητας, δεν υπήρχε τίμημα εισόδου για τα μέλη της κοινότητας, κάτι που βοήθησε στην συγκέντρωση αρκετά μεγάλου αριθμού παρευρισκομένων. Το κάλεσμα στην γιορτή ήταν για τις 7.00μμ και περιελάμβανε ένα μικρό επετειακό κομμάτι, φαγητό, και μετά φυσικά... χορό! Στην Νέα Ζηλανδία είναι το σύνηθες να τρώμε το βασικό γεύμα της ημέρας περίπου στις 6.00, οπότε μόλις φτάσαμε είμασταν αρκετά πεινασμένοι και το κομμάτι που άνοιξε την εκδήλωση ήταν το φαγητό. Ένας μπουφές που αποτελείτο από πιάτα που είχαμε όλοι φέρει και που, όπως συνηθίζεται σε Ελληνικά γλέντια, ήταν περισσότερο από πλούσιος, ενώ δεν έλειπε και το Ελληνικό κρασί σε ποικιλίες που δεν υπάρχουν στην Νέα Ζηλανδία, όπως Ασύρτικο και Μαλαγουζιά από την Taste Greece (www.tastegreece.co.nz).

Μετά το πλούσιο φαγητό λοιπόν επακολούθησε το επετειακό κομμάτι της εκδήλωσης το οποίο άνοιξε με ένα μικρό σκετσάκι με πρωταγωνιστές τον κύριο πρόξενο ώς Ιωάννη Μεταξά και τον Θοδωρή ώς τον πρέσβη της Ιταλίας Εμανουέλε Γκράτσι που παραδίδει το τελεσίγραφο στις 3.00πμ. Επακολούθησε ανάγνωση ποιημάτων του Οδυσσέα Ελύτη και προβολή video και φωτογραφιών με επετειακό επριεχόμενο. Σε γενικές γραμμές θεωρώ ότι ήταν μια πολύ επιτυχημένη ενέργεια, με αποκορύφωμα την προβολή της ζωντανής εκτέλεσης του "Ένα το χελιδόνι" (http://www.youtube.com/watch?v=_QVbC0ZeKu4), η οποία βρήκε όσους γνωρίζουν τους στίχους να το σιγοτραγουδάνε, σε επίπεδο μάλιστα που οι μη Ελληνόφωνοι που παρεβρίσκονταν νόμιζαν ότι πρόκειται για τον εθνικό μας ύμνο. Κάποιοι μάλιστα, ανάμεσά τους και ο υποφαινόμενος, δεν συγκράτησαν τα δάκρυά τους...  Άν θα μπορούσα να συστήσω μια διόρθωση για την επόμενη φορά, αυτή θα ήταν να γίνει μια καλύτερη μετάφραση για τους παρευρισκομένους που δεν μιλούσαν Ελληνικά, μια και ένας από τους βασικούς λόγους όλης της γιορτής είναι να ενσωματώσουμε και να εκπαιδεύσουμε αυτό τον κόσμο που ενδιαφέρεται να μάθει για την ιστορία και τον πολιτισμό της Ελλάδας. Προς αυτή την κατεύθυνση, και επειδή τα λόγια είναι φτηνά, δεσμεύομαι να βοηθήσω και εγώ την επόμενη φορά, μια και τα παιδιά ξοδέψανε πολύ χρόνο και καταβάλλανε πολύ κόπο για να μας παρουσιάσουν αυτό το αποτέλεσμα.

Και μετά την συγκίνηση... ΧΟΡΟΣ. Ο Theo με την ορχήστρα του "Sounds of Greece" (http://www.soundsofgreece.co.nz/) πήραν τα μικρόφωνα και άρχισε το γλέντι μέχρι τα μεσάνυχτα. Πολύς χορός και τραγούδια παλιά και νέα έδωσαν άλλο ένα τόνο Ελλάδας στην καρδιά του Auckland.

Και του χρόνου!

Προσοχή, προσοχή!

Θα ήθελα να συνεχίσω την ιστορία της μετανάστευσής μας εδώ, αλλά κάποια πρόσφατα γεγονότα με έκαναν να σκεφτώ ένα πιο χρήσιμο post για τους αναγνώστες αυτού του blog. Αφορμή λοιπόν, είναι η δύσκολη θέση στην οποία έχουν περιέλθει δύο Ελληνικές οικογένειες που μετανάστευσαν πρόσφατα στο Auckland. Καταστάσεις που ούτε και εμείς που ζούμε εδώ δεν είχαμε προβλέψει, τους έχουν φέρει στα όρια της νομιμότητας παραμονής και άρα της απόγνωσης.
Θα ήθελα να πω λοιπόν ΠΡΟΣΟΧΗ. Η μετανάστευση δεν είναι εύκολο πράγμα και η νομοθεσία της Νέας Ζηλανδίας είναι πολύ αυστηρή. Δυστυχώς οι πιθανότητες για κάποιον Έλληνα να μπορέσει να μεταναστεύσει εδώ δεν είναι πολύ μεγάλες, εκτός άν το επάγγελμά του βρίσκεται στην λίστα με τα επαγγέλματα που υπάρχει έλλειψη. Ακόμη, το κόστος του όλου εγχειρήματος είναι πολύ μεγάλο, καθώς τα εισιτήρια, η οικοσκευή, το νοίκι, και όλα τα άλλα έξοδα, μαζεύονται σε μια περίοδο που δεν υπάρχει έσοδο. Και έτσι άν η εργασία δεν είναι εξασφαλισμένη, το οικονομικό αδιέξοδο είναι περισσότερο από πιθανό. Για αρχή, πιστεύω ότι τα παρακάτω βήματα μπορούν να βοηθήσουν στην αποφυγή δυσάρεστων εκπλήξεων.

Αν έχετε μελετήσει την χώρα και πιστεύετε ότι οι ευκαιρίες είναι πολύ περισσότερες εδώ από ότι στην Ελλάδα, η πρώτη κίνηση κατά την γνώμη μου είναι να επικοινωνήσετε με την πρεσβεία της Νέας Ζηλανδίας στην Ρώμη - www.nzembassy.com/italy/about-embassy/contact-us -  και να τους γνωστοποιήσετε τις προθέσεις σας. Ακόμη, ολόκληρη η μεταναστευτική νομοθεσία, με παραδείγματα και βοηθήματα βρίσκεται στο www.immigration.org.nz , ένα site που αποτελεί βασικό εργαλείο για ένα τέτοιο εγχείρημα. Πολλοί έχουν απευθυνθεί και σε ιδιωτικά γραφεία (immigration consultants) τα οποία μπορούν πράγματι να βοηθήσουν, αλλά οι υπηρεσίες τους έρχονται με μεγάλο κόστος και δεν μπορούν να εγγυηθούν το επιθυμητό αποτέλεσμα, ασχέτως άν κάποιες φορές -ψευδώς- το κάνουν. Κάποιοι έχουν δοκιμάσει να επικοινωνήσουν και να ζητήσουν βοήθεια από την Ελληνική κοινότητα, ή ακόμη απο Έλληνες που ήδη διαμένουν εδώ, αλλά δυστυχώς δεν την βρήκαν. Αυτό όχι γιατί δεν υπάρχει η διάθεση, ίσα ίσα που είναι προς το συμφέρον όλων να έχουμε μια μεγάλη Ελληνική παρουσία στην πόλη, αλλά γιατί η νομοθεσία είναι πολύ συγκεκριμένη και αυστηρή και τα περιθώρια "βοήθειας" μηδαμινά. Η μόνη μορφή βοήθειας που μπορεί να δοθεί είναι πληροφοριακού τύπου και έτσι ενθαρύνω όσους θέλουν είτε να επικοινωνήσουν με την Ελληνική κοινότητα, είτε απλά να ενημερωθούν ακούγοντας την Ελληνική ραδιοφωνική εκπομπή από το Auckland στα link που βρίσκονται παραπλεύρως του blog.

Γιορτή της 28ης Οκτωβρίου σήμερα και ακούμε ότι θα γίνουν νέα πράγματα στην κοινότητα, πιο φρέσκα. Δεσμεύομαι να γράψω εντυπώσεις!

Επικαιρότητα...

Συγγνώμη για την καθυστέρηση παιδια, το έγραψα και ξέχασα να το δημοσιεύσω... :)

Η ιστορία μπορεί και να καταντήσει βαρετή.... Έτσι αποφάσισα να βάλω και μια δόση επικαιρότητας και καθημερινότητας σε αυτό το Blog. Τα νέα μας λοιπόν...
Όπως ίσως συνηθίζεται και νομίζω οι περισσότεροι θα θεωρήσετε ότι είναι φυσιολογικό, οι Έλληνες εδώ στο Auckland προσπαθούμε να βρισκόμαστε και να κάνουμε παρέα όσο γίνεται πιο συχνά. Αρκετές οι αφορμές ευτυχώς τώρα τελευταία. Να αρχίσω από την προηγούμενη εβδομάδα, όπου ο φίλος Κώστας με τη Σάρα, με αφορμή τα γενέθλιά του, φρόντισε να οργανώσει μια βραδυά όπου σχεδόν όλοι οι νεοφερμένοι στο Auckland είχαν την ευκαιρία να συναντηθούν και να ανταλλάξουν απόψεις, πληροφορίες , ιδέες και φυσικά να ρίξουν πολύ γέλιο... -Να'σαι καλά για αυτό Χριστίνα!!!!
Έχουμε ήδη 2 νέες Ελληνικές οικογένειες που έχουν μετακομίσει στο Auckland και από ότι ακούμε, αυτό είναι μόνο η αρχή, καθώς οι ευκαιρίες για ειδικευμένους επαγγελματίες εδώ είναι πολύ περισσότερες από την Ελλάδα αυτή την στιγμή.
Επόμενη συνάντηση της γνωστής πλέον Ελληνικής παρέας του Auckland πραγματοποιήθηκε χθές το βράδυ στο Μama Rosa, στο Kohimarama, όπου δουλεύει ο Κώστας. Όπως φαίνεται και από την φωτογραφία, η παρέα πολύ καλή και γενικά το κλίμα θύμιζε Ελλάδα. Σπάνιο να μπαίνεις σε μαγαζί και να ακούς τις φωνές, τα γέλια και γενικά την ατμόσφαιρα της "παρέας" που είχαμε συνηθίσει στην Ελλάδα... Στην υγειά μας παιδιά και πάντα τέτοια... !!!

Και κάτι που έχω παραλείψει να αναφέρω σε αυτό το blog, αλλά θα προσπαθήσω να το βάλω και σε link, είναι η Ελληνική εκπομπή του Δημήτρη και της Μαρίας (και οι δυο στην παραπάνω φωτογραφία) στον ραδιοφωνικό σταθμό Planet Fm του Auckland. Για όποιον ενδιαφέρεται η διεύθυνση είναι http://planetaudio.org.nz/greekvoiceofauckland και οι ώρες εκπομπής, κάθε Σάββατο πρωί, 10:45-12:00 ώρα Νέας Ζηλανδίας.

Κόστος ζωής και επαγγελματικές διαφορές

Το σχολείο λοιπόν άρχισε, αλλά έρχεται και η ώρα να αρχίσουμε να ψάχνουμε για σπίτι... Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Συνηθισμένοι στην Ελλάδα να βρίσκουμε ένα σπίτι που μας αρέσει και να το νοικιάζουμε, μας κακοφάνηκε όταν ξαφνικά έπρεπε να έχουμε συστάσεις (!) για να μπορέσουμε να νοικιάσουμε. Να αποδείξουμε με χαρτιά ότι έχουμε αρκετό εισόδημα για να πληρώνουμε το νοίκι. Και ένα νοίκι όχι φτηνό... Στην περιοχή που μένουμε (Browns Bay) ένα σπίτι με 3-4 κρεβατοκάμαρες έχει από $450 και πανω... την εβδομάδα... Ναι την εβδομάδα. Άν το μεταφράσουμε σε ευρώ, με την σημερινή ισοτιμία, περίπου 1240€ το μήνα. Ακριβά!

Έτσι αρχίσαμε το ψάξιμο για κάτι που μας φαινόταν εύκολο από την Ελλάδα, αλλά όταν ήρθε η ώρα του, αποδείχθηκε αρκετά δύσκολο. Την εποχή εκείνη, και μέχρι και σήμερα ακόμα, υπήρχε έλλειψη απο σπίτια για ενοικίαση. Η ζήτηση μεγάλη, και έτσι οι ιδιοκτήτες διαλέγανε ποιους θα βάλουνε μέσα. Φτάναμε σε σπίτια και βρίσκαμε άλλα 2-3 ζευγάρια να το κοιτάνε την ίδια στιγμή. Και άν μας άρεσε κάποιο, σίγουρα θα άρεσε και σε κάποιον άλλο, και εκεί διαλέγει ο ιδιοκτήτης ποιον θέλει να βάλει. Και αυτός που έχει 3 παιδιά (εμείς δηλαδή) πάει στον πάτο της λίστας. Άσε που ώς νέος μετανάστης, χωρίς συστάσεις από προηγούμενο ιδιοκτήτη και χωρίς δουλειά ακόμα για να τους δείξεις εισόδημα, πας ακόμα πιο κάτω από τον πάτο. Τελικά καταλήξαμε να βρούμε ένα σπίτι, με $500 την εβδομάδα, και που δυστυχώς μας το παρέδωσαν άβαφτο... Ναι άβαφτο... Και εδώ να αναγνωρίσω πάλι την βοήθεια που μας προσέφεραν οι θείοι μου, στο να συμαζέψουμε το κατα τα άλλα χρυσοπληρωμένο σπίτι. Το σπίτι αυτό όμως έχει και τα καλά του... Μεγάλο γωνιακό οικόπεδο να παίζουν τα παιδιά, σε ήσυχη γειτονιά, απο την οποία περπατώντας πας στη θάλασσα, και -πολυ σημαντικό για την εποχή εκείνη- 5 δωμάτια. Έτσι, μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε ένα για να στεγάσουμε την επιχείρηση εισαγωγών που θα ξεκινούσαμε. Και αναλαμβάνουμε λοιπόν το πρώτο μας μόνιμο και μεγάλο έξοδο... το νοίκι... 

Όσο για τα καθημερινά ψώνια τώρα. Η Νέα Ζηλανδία είναι τόπος που άν δεν προσέξεις τι αγοράζεις και από που, μπορεί να πληρώνεις τα πάντα διπλά. Για παράδειγμα, τα φρούτα και τα λαχανικά, στην αρχή τα αγοράζαμε από το super market, μεγάλο λάθος, καθώς στα "μανάβικα" οι τιμές είναι πολύ φτηνότερες. Οι τότε σχέσεις τιμών Ελλάδας - Νέας Ζηλανδίας δεν έκρυβαν εκπλήξεις. Τα βασικά είδη διατροφής (αλεύρι, ζυμαρικά, ρύζι, όσπρια) κυμαίνονταν σε τιμές περίπου ίδιες με την Ελλάδα, τα φρούτα και λαχανικά ήταν ελαφρώς ακριβότερα εδώ, τα κρέατα ήταν ελαφρώς φτηνότερα, αλλά εκεί που υπήρχε, και υπάρχει ακόμη, μεγάλη διαφορά είναι στα ψάρια. Εδώ, τα καλύτερης ποιότητας ψάρια (snapper) είναι σε αφθονία και πωλούνται στο super market από $15-25 το κιλό, αλλά μπορεί να τα βρείς και σε προσφορά με $8 ή $9 το κιλό. Και πάντα μιλάμε για ψάρια άριστης ποιότητας. Αυτό που δεν μπορούσαμε να βρούμε όμως, ηταν ένα ελαιόλαδο της προκοπής. Και αυτό γιατί όλα τα Ιταλικά και Ισπανικά ελαιόλαδα στα ράφια των super market δεν είχαν καμμία σχέση με αυτό που είχαμε συνηθίσει να τρώμε στην Ελλάδα. Αυτό το θέμα όμως λύθηκε σύντομα, αφού η δουλειά που ξεκινήσαμε είχε ώς πρώτη παραλαβή περισσότερο από ένα τόννο ελαιόλαδο από την Ελλάδα! (www.tastegreece.co.nz)

Μια και έθιξα το επαγγελματικό, να αναφερθώ και στις διαφορές που συναντήσαμε σε αυτό τον τομέα. Έχοντας μια εταιρία ΟΕ στην Ελλάδα μαζί με τον αδελφό μου, είχαμε συνηθίσει στα θεωρημένα τιμολόγια, στις συναλλαγές με μετρητά (και φυσικά μεταχρονολογημένες επιταγές) και γενικά όλο αυτό το χάλι που θεωρούσαμε καθημερινή λειτουργία επιχείρησης. Ξεκινώντας τις δραστηριότητές μας εδώ, το πρώτο που κάναμε ήταν να ανοίξουμε μια εταιρία, ΕΠΕ, περιορισμένης ευθύνης. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, αλλά όποιος έχει κάνει κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα γνωρίζει τι ταλαιπωρία συνεπάγεται αυτή η επιλογη. Εδώ λοιπόν η διαδικασία διήρκησε μισή ώρα και τα πάντα έγιναν μέσω internet. Το δε κόστος $150. Και εδώ αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε όλο το επιχειρηματικό μας σκεπτικό καθώς οι διαφορές είναι γενικώς... τεράστιες... Η εταιρία έχει δικό της τραπεζικό λογαριασμό και όλες οι συναλλαγές της γίνονται μέσω του λογαριασμού αυτού. Εγώ, ο μέτοχος/διευθυνής παίρνω μισθό από την εταιρία και όλα τα έξοδά μου που μπορούν να δικαιολογηθούν, τα πληρώνει η εταιρία. Συμπεριλαμβάνονται οι βενζίνες των εταιρικών αυτοκινήτων, αλλά και του προσωπικού, αν μπρορώ να ισχυριστώ ότι το χρησιμοποίησα για δουλειά. Τα τιμολόγια είναι απλά κομμάτια χαρτί... ναι αθεώρητα!!!!! και μπορούν να σταλούν με email. Δεν υπάρχει τίποτα που να συνοδεύει τα εμπορεύματα όταν κυκλοφορούν, δεν υπάρχουν δελτία αποστολής! Και αυτό δεν είναι γιατί δεν θέλει να σε ελέγξει το κράτος. Το κάνει, μονο με άλλο τρόπο. Σε ελέγχει μέσω του τραπεζικού λογαριασμου, γι'αυτό θέλουν όλες οι συναλλαγές να γίνονται μέσω τραπέζης. Και άν δεις στην Νέα Ζηλανδία συναλλαγή με μετρητά, (έχουν και όνομα, cashies) όλοι θεωρούν ότι δεν θα δηλωθεί στην εφορία (μαύρα). Η εφορία είναι κλιμακωτή, αρχίζοντας από 12.2% μέχρι 34.7%, αναλόγως το εισόδημα για τα φυσικά πρόσωπα, ενώ τα κέρδη των εταιριών φορολογούνται με 28%.

Δεν υπάρχει αφορολόγητο, και το ποσό αυτό είναι το μονο που παρακρατείται από τον μισθό, καθώς περιλαμβάνει και τις ασφαλιστικές εισφορές... απλά πράγματα. Για όποιον θέλει περισσότερες πληροφορίες εδώ . Δεν υπάρχουν ΔΟΥ και όλες οι συναλλαγές με το κράτος, είτε εταιρικές είτε προσωπικές, γίνονται μέσω του τηλεφώνου, με email, και ταχυδρομικά.

Ο πρώτος μας χρόνος εδώ όμως έκρυβε αρκετές επαγγελματικές δυσκολίες οι οποίες ήταν απόρροια κυρίως δικών μας λαθεμένων εκτιμήσεων και υπερβολικής αισιοδοξίας, μια και δε διαλέξαμε τον σίγουρο δρόμο της έμμισθης εργασίας. Η εμπειρία μας έδειξε ότι όταν μετακομίζεις σε ένα μέρος ξένο, πρέπει πρώτα να δουλέψεις για κάποιον άλλο, να μάθεις την κουλτούρα της δουλειάς, τις συνήθειες, να τριφτείς με κόσμο που μιλάει την γλώσσα, να ενσωματωθείς με λίγα λόγια, και μετά να προχωρήσεις σε επιχειρηματικά ανοίγματα. Στερνή μου γνώση, να σ'είχα πρώτα που λένε...

Τέρμα το διάλλειμα

Άργησα, αλλά υπήρχε λόγος.
Μέρος δεύτερο λοιπόν, καθυστερημένο. Ο λόγος; Ταξιδέψαμε στην Ελλάδα για πέντε εβδομάδες και η επιστροφή ήταν αρκετά δύσκολη, χρονοβόρα και πάνω από όλα κουραστική για όλους μας. Η διαδρομή Αθήνα - Παρίσι - Χόνκ Κόνγκ - Auckland μας εξάντλησε, αλλά η κυριότερη δυσκολία ήταν η επιστροφή στην καθημερινότητα μετά από 5 εβδομάδες διακοπών.


Ας πάμε όμως πίσω στην αρχή της ιστορίας μας στην Νέα Ζηλανδία...
Είχαμε μείνει στην ημέρα που αποχαιρετούσαμε την Ελλάδα μέσα από το φινιστρίνι του Airbus της Singapore Airlines. Δυνατότερη μνήμη της στιγμής, η στιγμή της απογείωσης. Με την Γεωργία κρατιόμασταν χέρι χέρι, αντικρυστά στον διάδρομο, τα παιδιά μοιρασμένα δίπλα μας και μόλις φτάσαμε σε ασφαλές ύψος, η αεροσυνοδός ήρθε να μας προσφέρει χαρτομάντηλα, βλέποντας την ψυχολογική μας φόρτιση, μια και καθόταν ακριβώς μπροστά μας όλη αυτή την ώρα. Μια από αυτές τις στιγμές που σου μένουν αποτυπωμένες για όλη σου την ζωη...
Το ταξίδι κατα τα άλλα ήταν εύκολο.
Έχοντας συγγενείς εδώ, η άφιξη στο Auckland ήταν εξίσου εύκολη και λίγο διέφερε από όλες τις φορές που έιχαμε έρθει στην Νέα Ζηλανδία για διακοπές. Αν και αυτή η πτήση φτάνει τα μεσάνυχτα, ήταν όλοι οι συγγενείς στο αεροδρόμιο και μας περίμεναν.
Πρώτος τόπος διαμονής, το σπίτι του θείου.
Ένας από τους θείους μου είναι εργένης και είχε την εξαιρετική καλoσύνη να μας παραχωρήσει το σπίτι του για όσο διάστημα θα χρειαζόταν μέχρι να τακτοποιηθούμε, ενώ αυτός μετακόμισε σε έναν άλλο θείο. Θεωρώ ότι είμασταν πολύ τυχεροί που είχαμε αυτή την δυνατότητα, καθώς μπορέσαμε να μπούμε αμέσως σε μια ρουτίνα, κάτι πολύ βασικό όταν έχεις 3 παιδιά, ένα από τα οποία μόλις 9 μηνών.

Πρώτο πράγμα που χρειάζεσαι όταν πάς σε ένα καινούργιο μέρος είναι φυσικά το μεταφορικό. Ειδικά στο Auckland, μια πολύ μεγάλη πόλη που τα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν εξυπηρετούν ιδιαίτερα για μετακινήσεις πλήν των προαστίων πρός το κέντρο. Είχα φροντίσει να κάνω ένα ταξίδι "προετοιμασίας" τον Νοέμβριο του 2009 κατά το οποίο αγόρασα ένα οικογενειακό αυτοκίνητο, ένα Toyota Ipsum 2400 κυβικά (Avensis Verso θα το έλεγαν νομίζω στην Ελλάδα). Μεταχειρισμένο, εισαγωγή από Ιαπωνία, και το κόστος περίπου $15000, δηλαδή 7.500€ περίπου την εποχή εκείνη. Όταν λένε μεταχειρισμένο απο Ιαπωνία, εννούν ότι κοσμητικά είναι σαν καινούργιο και έχει λιγότερα από 100.000 χλμ. Σαν καινούργιο δηλαδή. Και φυσικά δεν υπάρχουν τεκμήρια και τέτοια πράγματα στα αυτοκίνητα. Η μεταβίβαση μπορεί να γίνει στο ταχυδρομείο ή σε άλλα εξουσιοδοτημένα μερη (AA, VTNZ) ή ακόμη και online (σε αυτή τη σελίδα) και κοστίζει $9.41. Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο, επειδή ήταν νέα εισαγωγή χρειαζόταν να του βγάλουμε πινακίδες, κάτι που έγινε στην VTNZ, μια ιδιωτική εταιρία που δρά σαν πράκτορας του υπουργείου συγκοινωνιών και όλη η διαδικασία δεν κρατά περισσότερο από μισή περίπου ώρα. Μαζί με την έκδοση των πινακίδων λοιπόν πληρώνεις και τα πρώτα τέλη κυκλοφορίας, που είναι περίπου $280/έτος, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων αφορά την ασφάλιση (υγείας και ζωής) από την ACC για ατύχημα του οδηγού του οχήματος. Κατά τα άλλα, η ιδιωτική ασφάλιση πυρός, κλοπής και προς τρίτους κοστίζει περίπου $260 τον χρόνο, ενώ η μεικτή που καλύπτει τα πάντα, περίπου $600 τον χρόνο. Τα κόστη σε σχέση με την Ελλάδα, τότε μας φαίνονταν εξωπραγματικά χαμηλά. Και ακόμη είναι...

Σε ρυθμό διακοπών λοιπόν οι πρώτες μέρες, μια και δεν είχαμε την δυνατότητα να βρούμε δικό μας σπίτι αφού το container με τα πράγματά μας απείχε τουλάχιστον ένα μήνα ακόμη. Ήταν ένα από τα ωραιότερα από πλευράς καιρού καλοκαίρια. Ομολογουμένως το ευχαριστηθήκαμε και έκανε την προσαρμογή μας πολύ εύκολη. Δεν ήταν όμως όλα ρόδινα στην αρχή μια και μπήκαμε στα βαθιά ξεκινώντας την διαδικασία του immigration.
Ώς Νεοζηλανδός πολίτης πίστευα ότι θα μπορώ εύκολα να φέρω την γυναίκα μου και τα παιδιά μου να μείνουν εδώ, στην χώρα μου ουσιαστικά. Σωστό μεν, όχι τόσο εύκολο δε. Ενώ όλα τα απαραίτητα χαρτιά είχαν προετοιμαστεί στην Ελλάδα (πιστοποιητικά, μεταφράσεις κλπ) η διαδικασία ηταν χρονοβόρα. Η οικογένειά μου είχε εισέλθει στην χώρα με visa κατηγορίας επισκέπτη, διάρκειας 3 μηνών και για να παραμείνει σε αυτή νόμιμα, έπρεπε να πάρει residency (μόνιμος κάτοικος) σε αυτό το διάστημα. Ξεκινώντας την διαδικασία μαθαμε ότι αυτή η κατηγορία κάνει έως και 1 χρόνο να εγκριθεί, οπότε συναντάμε το πρώτο πρόβλημα, του οποίου μοναδική λύση ήταν η παράταση της τουριστικής άδειας, κάτι που συνεπάγεται ένα έξτρα κόστος. Πρώτο κόστος που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί άν είχαμε φροντίσει να ξεκινήσουμε τις διαδικασίες όταν ήμασταν στην Ελλάδα. Μερικές ημέρες λοιπόν μετά την κατάθεση της αίτησης της συζύγου και μετά από όλες τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις (τα παιδιά υποβάλλουν αίτηση μαζί με την μητέρα) για residency καταθέτουμε και άλλες τέσσερις για επέκταση της τουριστικής άδειας παραμονής. Και αφού πήραμε την έγκριση αυτή, φτάνει ο καιρός να ξεκινήσει ο μεγάλος μου γιός σχολείο.
Στην τηλεφωνική επικοινωνία με το σχολείο, τους εξηγώ πως έχουν τα πράγματα, οτι είμαι πολίτης με διαβατήριο αλλά ο γιός μου είναι με τουριστική visa και ρωτάω τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση. Μου είπαν ότι μπορώ να τον φέρω στο σχολείο χωρίς κανένα πρόβλημα, όπως και πράτω, οπότε στα μέσα Μαρτίου του 2010 λοιπόν ο πρώτος ξεκινάει το σχολείο.

Τι να πω για το σχολείο... Κάθε μέρα βλέπαμε κάτι που μας εντυπωσίαζε. Από το ίδιο το σχολείο και τους χώρους, τον τρόπο διδασκαλίας, τους υπολογιστές τελευταίας τεχνολογίας σε κάθε τάξη, όλα μας φαίνονταν διαστημικά σε σχέση με τα δημόσια σχολεία της Ελλάδας. Να πω εδώ ότι η Νέα Ζηλανδία είναι μια πολυπολιτισμική κοινωνία και γι' αυτό υπάρχει πρόβλεψη στα σχολεία, με ειδικό τμήμα για παιδιά που μιλάνε Αγγλικά ώς δεύτερη γλώσσα. (ESOL). Εκεί πήγε ο γιός μου και βοηθήθηκε πολύ στα πρώτα του βήματα στο σχολείο. Και εδώ έρχονται κάποια κόστη που δεν έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα να πληρώνουμε. Πρώτο και μεγαλύτερο είναι η στολή του σχολείου, που για τα βασικά στοιχίζει περίπου $150. Άμα πάς και για την αθλητική στολή όμως μπορεί να εκτοξευτεί το κόστος σε 200+ δολλάρια. Δεύτερο κόστος είναι η λεγόμενη "δωρεά" στο σχολείο (donation) η οποία ενώ ακούγεται προαιρετική, στην ουσία δεν είναι. Το κόστος αυτής $50 για κάθε term ή $160 για όλο το χρόνο. Δεν είναι μεγάλο ποσό και για τις παροχές που προσφέρει το σχολείο το θεωρώ απολύτως λογικό. Κατά τα άλλα, η γραφική ύλη και τα τετράδια είναι και εδώ ένα κόστος που επωμίζονται οι γονείς κατά την έναρξη της σχολικής χρονιάς.
Το σύστημα χρηματοδότησης της παιδείας της Νέας Ζηλανδίας δουλεύει με ένα περίεργο για τα δικά μας δεδομένα τρόπο. Υπάρχει ένα σύστημα βαθμολόγησης των σχολείων, ανάλογα με την οικονομική κατάσταση των οικογενειών της περιοχής που βρίσκεται το σχολείο. Όσο πιο "πλουσια" η περιοχή, τόσο λιγότερα χρήματα παίρνει από το κράτος και άρα βασίζεται περισσότερο σε δωρεές και δράσεις των γονέων. Περίεργο, αλλά δουλεύει. Εδώ μπορείτε να βρείτε μια παρουσίαση του εκπαιδευτικού συστήματος γενικά...
Και μένοντας λοιπόν στο σπίτι του θείου, ξεκινάμε το σχολείο.

Συστάσεις...

Πρώτη απόπειρα...
Ας αρχίσουμε από τα βασικά... Ονομάζομαι Χρήστος και μαζί με την σύζυγο και 3 παιδιά προσχολικής ηλικίας, το 2010 αποφασίσαμε να μετακομίσουμε στο Auckland της Νέας Ζηλανδίας. Έχοντας το προνόμιο να είμαι πολίτης της υπέροχης αυτής χώρας (thank you for that mum), θεωρήσαμε (με την σύζυγο φυσικά) ότι η Νέα Ζηλανδία θα ήταν το ιδανικό μέρος να μεγαλώσουν τα παιδιά μας, μακριά από την φασαρία και την κλεισούρα της μεγαλούπολης- Αθήνας. Και αυτό μόλις προτού ξεσπάσει η οικονομική κρίση, μια χρονική επιλογή που έγινε με βασικό κριτήριο την ηλικία του μεγαλύτερού μας γιού που έπρεπε να ξεκινήσει το σχολείο.
Οι κριτικές των φίλων και γνωστών, ανάμεικτες την εποχή εκείνη. Άλλοι έβλεπαν την λογική πίσω από την επιλογή, αλλά οι περισσότεροι κατέκριναν την εγκατάλειψη μιας καλής επιχείρησης που είχε χτιστεί με πολλή δουλειά επι 15 χρόνια. Άλλωστε η επιχείρηση αυτή μας έδωσε την οικονομική δυνατότητα να είμαστε σε θέση να πραγματοποιήσουμε αυτό τεράστιο βήμα, το κόστος του οποίου ανήλθε σε πολύ μεγάλα νούμερα, κυρίως λόγω της άγνοιας και των λανθασμένων προσωπικών επιλογών κατα την μετανάστευση. Θα ήθελα να αναλύσω αυτό το θέμα σε άλλη δημοσίευση.
Παρένθεση...
Δεν είμαι μονος... Μαζί με την δική μου οικογένεια, μετακόμισε και η οικογένεια του αδελφού μου δημιουργώντας ίσως το μεγαλύτερο μεταναστευτικό κίνημα πρός την Νεα Ζηλανδία! Άλλωστε συνδυασμένα έχουμε 5 παιδια!
Κλείνει η παρένθεση... προς το παρόν...
Η απόφαση για την κίνηση αυτή, φυσικά δεν ήταν εύκολη, χρειάστηκε να ζυγίσουμε τα υπέρ και τα κατα, σε μια περίοδο που ακόμη δεν διαφαινόταν η οικονομική κρίση που θα χτυπούσε την Ελλάδα, αν και οι κασσάνδρες είχαν αρχίσει πολύ νωρίτερα. Κύριος ανασταλτικός παράγοντας ήταν φυσικά οι προσωπικές σχέσεις. Συγγενικά και φιλικά πρόσωπα που θα αναγκαστούμε να αποχωριστούμε, θυσία που όσον αφορά τους συγγενείς, αφορούσε περισσότερο την σύζυγο, μια και εγώ δεν έχω μεγάλη οικογένεια στην Ελλάδα. Αντιθέτως, στν Νέα Ζηλανδία η οικογένειά μου είναι πολύ μεγάλη, άν και τον καιρό εκείνο, άγνωστη, μια και η απόσταση είναι πολύ μεγάλη για την διατήρηση σχέσεων.
Όσον αφορά την νομιμοποίηση μας ώς μόνιμοι κάτοικοι, πιστεύαμε ότι θα είναι μια απλή διαδικάσία, καθώς εγώ είμαι πολίτης (με ΝΖ διαβατήριο) και συνεπώς η σύζυγος με τα παιδιά μπορούν να μείνουν στην χώρα μου μαζί μου... Απεδείχθη αρκετά χρονοβόρο όμως στην πραγματικότητα.

Οι παράγοντες που μας επηρέασαν ήταν κυρίως οι εξής...

α. Ένα από τα καλύτερα συστήματα παιδείας στον κόσμο. Επισκευθήκαμε ώς τουρίστες κάποια σχολεία (τα δημοτικά μας ενδιέφεραν περισσότερο) και μείναμε άφωνοι με την τάξη, την καθαριότητα και την οργάνωση. Ποιος δεν θα ήθελε να φοιτεί το παιδί του σε ένα σχολείο εφάμιλλο των καλύτερων ιδιωτικών της Ελλάδας, με αμελητέο κόστος. (Ναι, πληρώνουμε το σχολείο αλλά περισσότερες πληροφορίες για αυτό σε άλλο πόστ).

β. Οργάνωση κράτους. Όλα ηλεκτρονικά. Τα πάντα μέσω internet, τηλεφώνου ή ταχυδρομείου. Δεν υπάρχουν οι δημόσιες υπηρεσίες-λερναίες ύδρες- , όπου μόλις νομίζεις ότι θα τελειώσεις την δουλειά σου, τσούπ, πετάγονται ακόμα 2-3 χαρτιά που χρειάζεται να προσκομίσεις. Όλα απλά και ένα κράτος που ξέρεις ότι αν το χρειαστείς, θα σε στηρίξει.

γ. Περιβάλλον. Ένα από τα πιο ωραία φυσικά περιβάλλοντα του κόσμου. Δεν αντιλέγω φυσικά ότι η Ελλάδα είναι και αυτή μια πανέμορφη χώρα. Δυστυχώς όμως αυτή η  ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε τον χώρο που ζούμε στην Ελλάδα, έχει οδηγήσει πολλούς από τους ομορφότερους τόπους της σε εξαθλίωση και παρακμή. Η αυθαίρετη δόμηση σε κατα τα άλλα εκπληκτικές παραλίες, οι αυτοσχέδιες πινακίδες του κάθε ταβερνιάρη, εμπόρου, ξενοδόχου, καθώς και οι "ιδιωτικές" παραλίες με συρματοπλέγματα είναι μερικά μόνο από τα κακώς κείμενα του πολιτισμού μας απέναντι στο περιβάλλον. Λαμπρή εξαίρεση φυσικά οι προστατευόμενες περιοχές, όπως οι κυκλάδες, όπου δεν μπαίνει τίποτα χωρίς την άδεια της αρμόδιας αρχής... Στην Νέα Ζηλανδία η προστασία του περιβάλλοντος είναι ένα από τα βασικά κριτήρια κατά την κατάρτιση νομοσχεδίων (με κάποιες εξαιρέσεις και εδω) και σε γενικές γραμμές ο κόσμος είναι συνειδητοποιημένος σε θέματα προστασίας περιβάλλοντος.
Και υπάρχουν πολλοί ακόμη παράγοντες, μικρότερης ίσως σημασίας, που συνέτειναν σε αυτή την επιλογή. Ασφάλεια, αξιοκρατία, λιγότερο άγχος και γενικά η έννοια της "ποιότητας ζωής".

Και έτσι πάρθηκε η απόφαση.

Το container φόρτωσε τα πράγματά μας στις 28/1/2010 και στις 12/2 λέγαμε αντίο στην Ελλάδα μέσα από το φινιστρίνι του a340 της Singapore Airlines.

Σας ευχαριστώ που διαβάσατε αυτό το πρώτο μήνυμα. Παρατηρήσεις και σχόλια είναι  περισσότερο από δεκτά και πολύ ευχαρίστως θα τα αναρτήσω, αρκεί να γράφονται σε κόσμιο ύφος.