Δουλειές, παιδια, ζωη γενικα, εκαναν να μην βρω κινητρο για να συνεχίσω. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, μπορεί να ήταν και επειδή δεν είχα πολλά να πω. Όταν είσαι μετανάστης σε μια χώρα πάνω από 5 χρόνια, και ειδικά σε μια χωρα σαν την Νέα Ζηλανδία, ενσωματώνεσαι, γινεσαι ένα με τους υπόλοιπους χιλιάδες μετανάστες που έρχονται κάθε χρόνο.
Άρχισα να γράφω αυτή την συνέχεια πετώντας πάνω από την Τουρκία, στο δρόμο την Ελλάδα μετά από 7 ολόκληρα χρόνια. Μάλλον αυτός πρέπει να είναι ο λόγος που αποφάσισα να κάνω έναν απολογισμό. 'Η ίσως και επειδή η πτήση είναι μακρυά και βαρετή, δεν ξέρω.Στα 5 χρόνια που έχω να ανανεώσω αυτό το ιστολόγιο έχω εκπλαγεί με την συνεχιζόμενη απήχησή του και με το πόσα μηνύματα και ενδιαφέρον για την Νεα Ζηλανδία υπάρχει. Χαρακτηριστική η περίπτωση του φίλου Νίκου από την Μυτιλήνη, ο οποίος όχι μονο επικοινώνησε, αλλά μας επισκεύθηκε μαζί με την σύζυγό του για να δεί τα πράγαμτα από κοντά και είμαστε φίλοι από τότε! Αυτό που με χαροποιεί ιδιέταιρα πάντως είναι ότι οι πληροφορίες που έχω δώσει (ανάμεσα στην φλυαρία για τα προσωπικά μου) έχουν πιάσει τοπο και είναι χρήσιμες ακόμη και σήμερα, εξ'ου και δεν το κατέβασα.
Εχει περάσει πολύ νερό κάτω από το αυλάκι λοιπόν.
Πλέον δεν ξέρω αν μπορώ να θεωρώ τον ευατό μου Έλληνα που ζεί στην Νεα Ζηλανδία, ή Νεοζηλανδό που έζησε στην Ελλάδα. Πολίτης του κόσμου ίσως, αλλά έτσι θα πρέπει να αισθανόμαστε όλοι... θέμα για άλλο blog όμως αυτο και δεν θα ξεφύγω. Θα αρχίσω με τα μεγάλα βήματα.
Δουλειά
Κατ'αρχήν στα μέσα του 2014 άλλαξα δουλειά! Ίσως ο όρος "αλλαξα" να μην είναι απόλυτα ακριβής βέβαια, μια και απλώς σταμάτησα να ασχολούμαι με το εμπόριο και την εισαγωγή Ελληνικών ειδών, αφήνοντας αυτή την επιχείρηση στα ικανά χέρια του αδερφού μου, ο οποίος την συνεχίζει με μεγάλη επιτυχία μέχρι και σήμερα. Εγώ αποφάσισα να απασχοληθώ πλήρως ώς καμεραμαν/διευθυντής φωτογραφίας κατι το οποίο με ευχαριστεί και το αγαπάω ιδιέταιρα. |
| Κοντοσούβλι με κοτόπουλο. Σπεσιαλιτέ του Κώστα! |
Από πλευράς δουλειάς είμαι υπέρ ευχαριστημένος σαν ελεύθερος επαγγελματίας (freelance). Μου έχουν παρουσιαστεί πολλές ευκαιρίες επαγγελματικής εξέλιξης και σταδιακά έχω καταφέρει να χαίρω μεγάλης εκτίμησης ανάμεσα στους συνεργάτες μου.
Κοινότητα
Και η κοινότητα, τι έγινε η κοινότητα θα ρωτήσετε... Δυστυχώς η ενασχόληση η δική μου με τα της κοινότητας κατέληξε σε παραίτηση το 2015 και η περαιτέρω όξυνση των σχέσεων μεταξύ "παρατάξεων" στην κοινότητα οδήγησε σε ακραίες καταστάσεις. Το αποτέλεσμα, να υπάρχει αυτή την στιγμή Ελληνική Κοινότητα και εκκλησία στο Auckland στην οποία η πλειοψηφία του πολύ χαμηλού αριθμού μελών να μην έχουν καμμία σχέση με την Ελλάδα, παρα μόνο με την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη. Απογοητευτική κατάσταση δυστυχώς η οποία ευχόμαστε να αλλάξει σύντομα.Auckland, γενικώς
 |
| Το οικόπεδο στο Stanmore Bay |
Σχολεία
Αλλάζοντας περιοχή και με τα παιδιά να μεγαλώνουν έχουμε τώρα 3 παιδιά σε 3 διαφορετικά σχολεία. Ο μικρός στο primary/δημοτικό που είναι στην γειτονιά μας. Ο δεύτερος πηγαίνει στο Northcross Intermediate το οποίο είναι κοντά στο παλιό μας σπίτι, αλλά τουλάχιστον 20 λεπτά με το αυτοκίνητο από το καινούργιο! Όμως, έναν δρομο μακρυά από το σπίτι μας περνάει σχολικό λεωφορείο που μαζεύει όλα τα παιδιά της περιοχής και μεσα από ένα μικρό δίκτυο ανταποκρίσεων τα πηγαίνει στα μεγαλύτερα και δημοφιλή σχολεία του βόρειου Auckland. Μιλάμε για δημόσια σχολεία για παιδία άνω των 12 ετών, ίσως αντίστοιχα με το γυμνάσιο και το λύκειο στην Ελλάδα. Αυτό σίγουρα ακούγεται περίεργο για τα Ελληνικά δεδομένα όπου κάθε γειτονιά έχει το σχολείο της. Η διαφορά εδώ είναι ότι μπορείς να διαλέξεις σε ποιο σχολείο θέλεις να πάς, αλλά αν δεν είναι το σχολείο της γειτονιάς σου, (αρα πολύ δημοφιλες) θα πρέπει να κάνεις αίτηση και θα σε δεχτούν μόνο άν έχουν χώρο και κατόπιν εκπλήρωσης κάποιων κριτηρίων ή κλήρωσης. Tο δε σχολικό λεοφωρείο δεν είναι δωρεάν, αλλά έχει ένα μικρό αντίτιμο, κατι σαν το μαθητικό εισητήριο που πληρώναμε εμείς στην Αθήνα. Ο μεγάλος μας γιός αποφάσισε να πάει στο τοπικό κολλέγιο (Whangaparaoa College) που για καλή μας τύχη είναι σχεδόν δίπλα στο σπίτι μας.Κλείνοντας
Δεν ξέρω πότε θα γράψω το επόμενο άρθρο. Ίσως όταν έχω κάτι να πώ. Όμως, όπως θα έχουν διαπιστώσει πολλοί αναγνώστες, θα είμαι εδώ να απαντάω και να συζητάω τυχόν απορίες ή απόψεις για τα τεκεταινόμενα σε αυτή την απομακρυσμένη χώρα του κόσμου, πάντα από την σκοπιά ενός Έλληνα μετανάστη...
Υποσημείωση...
Είπα ότι οδηγώντας στην Ελλάδα φετος, δεν θα συγχυστώ. Θα παραμείνω ψύχραιμος.. Και τις πρώτες μέρες πραγματικά εντυπωσιάστηκα, αρχίζοντας να νομίζω ότι κάτι έχει αλλάξει στην Ελλάδα στα 7 χρόνια απουσίας μου.
Όμως, εσένα Ελληναρα που με πέρναγες από την ΛΕΑ σήμερα που είχε κίνηση στην Εθνική, εσένα που με έβγαλες από τα ρούχα μου με την αναίδια και την αυθάδεια με την οποία πέρναγες όλους εμάς τους "βλάκες", εσένα που αμέσως μου γκρέμισες την παραμικρή ελπίδα ότι κάτι έχει αλλάξει....
Εσένα, σήμερα στις 7 Ιουλίου του 2019, στην εθνική Αθηνών-Κορίνθου, πολύ, μα πάρα πολύ το χάρηκα που σου ξεβίδωνε τις πινακίδες ο αστυνομικός.
